Στις 7 Ιουλίου του 2019 δεν ψήφισαν απλώς οι Έλληνες πολίτες, ψήφισε η λογική. Οι λαοί πολλές πολλές παραπλανώνται από επιτήδειους πολιτικούς. Και αυτό δεν είναι μομφή για τους λαούς. Είναι ντροπή για τους πολιτικούς που συμπεριφέρονται με αντίληψη απατεώνος. Όπως ένας που διαπράττει απάτη έχει ως κεντρική του ιδέα το πως θα ψευσθεί, κατά τον πλέον πειστικό τρόπο, σ’αυτόν που έχει σκοπό να ξεγελάσει, κατά ανάλογο τρόπο διαμορφώνεται και η πολιτική απάτη.

Πριν απο τέσσερα χρόνια ένας λαός που βρισκόταν σε απόγνωση εξ αιτίας μιας κρίσης που, σε τελευταία ανάλυση, δεν ήταν και τόσο ουρανοκατέβατη. πίστεψε ό, τι του είπαν. Ότι δηλαδή υπάρχει και ένας άλλος δρόμος για να αντιμετωπίσει η χώρα το τεράστιο οικονομικό της πρόβλημα, που αργά αλλά σταθερά «θεμελιώθηκε» πολλές δεκαετίες πριν. Απλώς, όταν ο απελπισμένος αυτός λαός έκανε την επιλογή του, δύο φορές μάλιστα, δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι υπάρχει και χειρότερο!

Η ψήφος της 7ης Ιουλιου αντιπροσώπευε το συναίσθημα για όλα όσα βίωσε ο λαός από την αριστερή διακυβέρνηση. Συνεχή ψεύδη. Καταρράκωση των Θεσμών. Κυβερνητική αυθαιρεσία. Αλαζονεία. Διχασμό και απροκάλυπτο μίσος. Φόβο. Φόβο γιατί αν εξυφαίνονται μηχανισμοί κατά πολιτικών αντιπάλων, που, εν πάση περιπτώσει έχουν περισσότερη εξουσία απ’ ό, τι ο πολίτης, η κοινωνία ανατριχιάζει με την σκέψη τι μπορεί να πάθουν τα μέλη της ως ανυπεράσπιστα στα νύχια μιας αδυσώπητης εξουσίας.

Όλα αυτά τα συναισθήματα πυροδότησαν την λογική. Η οποία υπαγόρευσε το «ως εδώ». Διότι η κοινωνία δεν γνώρισε μόνο την ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία της εξουσίας, σε βάρος της, με ένα σωρό μέτρα αναντίστοιχα από όσα της έλεγαν οι ηττημένοι, προκειμένου να της υπεξαιρέσουν την ψήφο. Γνώρισε, έστω και πολλά χρόνια μετά, οτι τις κοινωνικές ευαισθησίες της, η Αριστερά, τις μονοπωλούσε επί μισό και πλέον αιώνα, αδαπάνως. Διότι δεν χρειαζόταν ποτέ να αποδείξει τα όσα ισχυριζόταν περί κοινωνικών αγώνων, ισότητας και περί τόσων άλλων φληναφημάτων. Όταν χρειάστηκε να αποδείξει εμπράκτως τα λεγόμενά της αποκάλυψε την υποκρισία της. Απομυθοποιήθηκε και ελπίζουμε να καταλήξει και στο πολιτικό περιθώριο που είναι ο φυσικός της χώρος.