Πραγματοποιώντας την δέσμευση που είχε αναλάβει προσωπικώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάργησε με Νόμο το πανεπιστημιακό άσυλο που είχε εξελιχθεί σε προστατευτικό νόμο κάθε ανομίας, σε βάρος των φοιτητών. Το ΚΙΝΑΛ της κ. Γεννηματά επέλεξε να μην ψηφίσει αλλά ούτε και να καταψηφίσει. Διχασμός πρσωπικότητος. Σε τελευταία ανάλυση δεν μπορεί μόνο να υπερηφανεύεται το παλαιό ΠΑΣΟΚ για τον Νόμο Διαμαντοπούλου αλλά και να το βαραίνει και το παρελθόν, με αφορμή το άσυλο και το κάψιμο του Πολυτεχνείου επί πρυτανείας Μαρκάτου.

Όμως ακόμη και αυτοί που είναι υπερ της κατάργησης του ασύλου αλλά και με ενστάσεις που παραπέμπουν στην αντίληψη του «ολίγον έγκυος» θα ήταν φρόνιμο να ενστερνισθουν και κάποιες αυθεντικές ιστορίες περί πανεπιστημίων. Του τι συμβαίνει εδώ και τι έξω.

Ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκος Πιερρακάκης διηγήθηκε μια δυό ιστορίες κατά την ομιλία του στην Βουλή για το άσυλο. Είχε την τύχη,είπε, να επισκεφτεί πρόσφατα ένα πανεπιστήμιο σε μια μεγάλη πρωτεύουσα του εξωτερικού. Πλησιάζοντας το χώρο αρχικά είδε ότι υπήρχε ασφάλεια καθώς και σύστημα με κάρτα το οποίο ήλεγχε την είσοδο φοιτητών και προσωπικού στο χώρο. Ο χώρος μέσα ήταν κατά βάση καθαρός. Υπήρχαν πολιτικές νεολαίες μέσα στο χώρο, αν και άλλης φύσης από αυτές που συναντάει κανείς στο ελληνικό πανεπιστήμιο. «Αυτό που κάνει την ιστορία αυτή ενδιαφέρουσα δεν είναι το περιεχόμενο της εμπειρίας αυτής αλλά ο τόπος. Ήταν το πανεπιστήμιο της Ναντέρ, έξω από το Παρίσι, από όπου ξεκίνησαν τα γεγονότα του Μάη του 1968...

Ο συμβολισμός του παραδείγματος, σαφής.

Υπάρχει όμως και μία άλλη, καλύτερη ιστορία. Την είχε δημοσιεύσει, παλαιότερα, φοιτητής με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου. Δεν μιλούσε για την επέτειο και την χούντα αλλά για το Τρίνιτυ, την Σχολή του Πανεπιστημίου του Δουβλίνου. Είχε γράψει;

« Όταν ήμουνα μικρός -εκεί κοντά στα δέκα μου- παρακολουθούσα φανατικά μία αμερικάνικη σειρά που λεγόταν "Όλα για το Πτυχίο". Που είχε ως θέμα της, τη φοιτητική ζωή.... Και παρότι δεν καταλάβαινα μήτε τα μισά άρχισε να σχηματοποιείται μέσα μου, το όνειρο του Πανεπιστημίου. Που το φανταζόμουν, με επιβλητικά κτήρια, με τεράστια αμφιθέατρα με ξύλινα έδρανα. Με βιβλιοθήκες και αίθουσες μελέτης. Με φροντισμένους βοηθητικούς χώρους: εστιατόρια, κοιτώνες, πάρκα και γήπεδα για αθλοπαιδιές.Και κυρίως: με σεβάσμιους, χαρισματικούς καθηγητές. Βρισκόμαστε σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο. Σε ένα από τα αρχαιότερα Πανεπιστήμια της Ευρώπης και ένα από τα καλύτερα του κόσμου. Βρισκόμαστε στην Ιρλανδία. Στο Δουβλίνο. Στο Τρίνιτυ.

Δεκαοχτώ χρονών ήμουν και εντελώς ενθουσιασμένος που άφηνα ξωπίσω μου την οικτρή εμπειρία του σχολείου και των Πανελληνίων, βρέθηκα τότες στη Σόλωνος 57. Στο κέντρο ουχί του Δουβλίνου, αλλά της Αθήνας. Στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στο αρχαιότερο Πανεπιστήμιο της Ελλάδας. Για να κάμω την εγγραφή μου. Σοκ και δέος. Η είσοδος του κτηρίου, βρώμικη και άθλια, γιομάτη γκράφιτι, συνθήματα, στραβοσκισμμένες αφίσες πούχαν κολληθεί η μία απάνου στην άλλη... Και διαφημίσεις. Από κλαμπς, καφετέριες, γραφεία που αναλαμβάνανε να σου γράψουν τις εργασίες, τυροπιτάδικα, φωτοτυπάδικα, ως και στριπτιτζάδικα -μηχειρότερα. Πέρασα τη θλιβερή πόρτα και εισήλθα σε μια μεγάλη, αποκρουστική αίθουσα. Που έμοιαζε με βομβαρδισμένη περιοχή. Κάπως έτσι νόμιζα τότες πως ήταν οι εμπόλεμες ζώνες: η Βηρυτός, η Χεβρώνα, το Σεράγεβο...».