Σχετικά πρόσφατα ο υπουργός Εσωτερικών κ. Τ. Θεοδωρικάκος αποκάλυψε ότι μέσα σε ένα τρίμηνο,και, συγκεκριμένα από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο –σε καθαρά δηλαδή προεκλογική περίοδο- η κυβέρνηση Τσίπρα είχε αυξήσει τους συμβασιούχους κατά 9.000. Διευκρίνισε ότι όλοι αυτοί θα παραμείνουν στις θέσεις τους, απλώς συμπεραίνουμε –και αυτό είναι το ορθό- ότι δεν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις τους, τις οποίες πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι.

Ασφαλώς και πάντοτε θα υπάρχουν έκτακτες και επείγουσες ανάγκες, τις οποίες δεν αμφισβήτησε ο υπουργός, για να διαψεύσει, και αυτός, την αριστερή προπαγάνδα ότι η νεοδημοκρατική κυβέρνηση θα επέλαυνε στο Δημόσιο με εκτεταμένες απολύσεις.

Αναγνωρίζουμε ότυι κάθε κυβέρνηση και κάθε πολιτικός είναι επιφυλακτικός απέναντι στον υδροκεφαλισμό του Δημοσίου. Επιφυλακτικότητα που όπως αντιλαμβάνεται κανείς οφείλεται στο πολιτικό κόστος του εξορθολογισμού του Δημοσίου από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού, διότι όλο και κάποιος προηγούμενος θα έχει φροντίσει να στοιβάξει κόσμο στην κρατική μηχανή για τα γνωστά ψηφαλάκια, είτε για να δείχνει ότι δεν υπάρχει ανεργία όταν δεν υπάρχει ανάλογη ανάπτυξη είτε για να βολέψει δικούς του.

Αντιθέτως οι αντιλήψεις των πολιτών, οι οποίοι συνήθως ως φορολογούμενοι πληρώνουν τα σπασμένα, δεν έχουν καμμία επιφύλαξη σε σχέση με το τι πρέπει να γίνει στο ελληνικό Δημόσιο. Να θυμίσουμε ότι πρόσφατα οι έγκυροι Φαϊνανσιαλ Τάϊμς δημοσίευσαν στοιχεία ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με κριτήρια πελατειακού κράτους, έχει κάνει περισσότερες από 30.000 προσλήψεις στο Δημόσιο.

Χώρια από την στρατιά συμβούλων των υπουργών. Η βρεταννική εφημερίδα «κάρφωσε» βεβαίως κανονικά τον πρωθυπουργό. Ότι δηλαδή είχε αναφέρει στην ίδια εφημερίδα ότι «η Ελλάδα έμεινε πίσω εξαιτίας του πελατειακού μοντέλου σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας»!

Οι στρατιές των διοριζόμενων αποβλέπουν βεβαίως στην δημιουργία δυνητικών ψηφοφόρων, όπως κάνει κάθε συνεπής κρατιστής και πρωτίστως αριστερός, για τον οποίον ισχύει η Λουδοβίκεια ρήση, «μετά από μένα ο κατακλυσμός»!

Θα ΄πειτε δικαιολογημένα: Δεν πρέπει να υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες. Βεβαίως και πρέπει. Αρκεί να υπάρχει αξιολόγηση, την οποία αποκηρύσσει η κυβέρνηση όπως ο διάολος το λιβάνι και ορθή κατανομή ώστε άλλες υπηρεσίες να είναι χωρίς προσωπικό και άλλες με πλεονάζον.

Το Δημόσιο δεν μειώνεται μόνο με αποφυγή νέων πρσλήψεων αλλά και με την αποπομπή των ανικάνων μετά από πραγματική και δίκαιη αξιολόγηση. Μόνο από την προσωπική εμπειρία του καθενός από την συναλλαγή του με το Δημόσιο έχει παραδείγματα από την εξυπηρέτησή του ότι οι δύο στους πέντε υπαλλήλους είναι άχρηστοι. Το 40%. Επομένως με βάση το ποσοστό αυτό πρεπει να φύγουν από το Δημόσιο περί τις 280 χιλιάδες!

Ένας που έχει μεγάλη προσωπική εμπειρία από το Δημόσιο και πως λειτουργεί είναι ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο οποίος στο βιβλίο του «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη», αποκαλύπτει την ευθύνη των κομμάτων που πέρασαν από την εξουσία, καθώς επέτρεπαν να επικρατούν συνθήκες που ευνοούσαν, σε πρώτη φάση την τεμπελιά και σε δεύτερη και την εκμετάλλευση της θέσης προς ίδιον όφελος. Βεβαίως και ο ίδιος συμμετείχε ενεργώς στο σχετικό πάρτυ που είχε επιδοθεί το κόμμα του, κατ’εντολήν του Ανδρέα Παπανδρέου. Μερικά παραδείγματα για γέλια και για κλάμματα:

«...Ανακάλυψα, γράφει, ότι τα 2/3 των υπαλλήλων που εστέλλοντο στις Βρυξέλλες για να μετάσχουν στις διάφορες επιτροπές και ομάδες εργασίας δεν εγνώριζαν απολύτως καμία γλώσσα... Η γραμματεία του συμβουλίου τότε δεν μπορούσε να εξασφαλίσει ελληνική μετάφραση παρά μόνο στα μισά περίπου από τα γεγονότα. Το συμπέρασμα είναι ότι δεκάδες υπάλληλοι συμμετείχαν στις συνεδριάσεις χωρίς να καταλαβαίνουν λέξη και ότι, αν τους εζητείτο να πάρουν θέση, θα μπορούσαν απλώς να κουνάνε το κεφάλι ή να μουγκρίζουν»!

«...Κατά την διάρκεια του ωραρίου πολλοί υπάλληλοι εγκατέλειπαν το υπουργείο για να κάνουν διάφορες άλλες δουλειές. Είδα μια μέρα κάποιον ο οποίος στις 11 το πρωί πουλούσε ψωμί σ’ ένα πρατήριο που τυπικά ανήκε στη γυναίκα του και βρισκόταν κάπου στην οδό Βερανζέρου».

Αμφιβάλλει κανείς ότι ανάλογες περιπτώσεις δεν συνεχίζουν να υπάρχουν στο ελληνικό δημόσιο που δοξάζουν όσους τους διόρισαν και πίνουν στην υγεία όλων των υπολοίπων ημών;