Τι μαθαίναμε στο σχολείο ότι είναι η τραγωδία; Ποια ερμηνεία της μας έβαζαν να αποστηθίσουμε; «Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας μέγεθος εχούσης… δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Μίμησις πράξεως σπουδαίας. Αν η πράξη πάνω στην οποία βασίστηκαν Σοφοκλής, Ευριπίδης και Αισχύλος είναι σπουδαία ως πάθημα ζωής που επιζητεί την κάθαρση, τα ανοσιουργήματα που ανεβάζονται σε Επίδαυρο ποια σπουδαία πράξη μιμούνται παρά τις χυδαίες εκδηλώσεις μιας μερίδας της κοινωνίας, στην οποία η συντριπτική πλειονότητα δεν ανήκει; Ρηξικέλευθοι και καινοτόμοι, υποτίθεται, σκηνοθέτες και γενικώς άνθρωποι του θεάτρου παράγουν εξαμβλώματα, μεταμορφώνοντας τις τραγωδίες σπουδαίων δημιουργών, που τους θαυμάζει η ανθρωπότητα, σε γελοιώδεις παραστάσεις.

Αδιευκρίνιστο τι μήνυμα θέλουν να περάσουν. Πώς άραγε η έννοια του ηθικού χρέους και της δικαιοσύνης θα έφτανε στον εμβρόντητο θεατή, αν, λόγου χάριν, ο Ρώσος χαρισματικός σκηνοθέτης Τριτσιμπίδοφ Γερασίμ, που θα ήθελε να ανεβάσει μια μοντέρνα «Αντιγόνη», μας την παρουσίαζε να απευθύνεται, για να θάψει τον αδελφό της, στο Γραφείο Κηδειών «Τάφοι με Θέα - Εκτελούνται και αποτεφρώσεις»; Το σχετικό Γραφείο επί της σκηνής θα στεγαζόταν σε κοντέινερ εντός του, κατά τα άλλα, ιερού χώρου της Επιδαύρου και από μεγάφωνο στη στέγη του Γραφείου θα μεταδιδόταν το «Ο Χάρος βγήκε παγανιά / μες στη δική μου γειτονιά…». Και αντί για τον έρωτα του Αίμονα, μας παρουσίαζαν μία κόρη του Κρέοντα ερωτευμένη και αρραβωνιασμένη με την Αντιγόνη - γιατί θα είχε περάσει και στα καθ’ ημάς ο γάμος μεταξύ των ομοφυλόφιλων; Και στη θέση του Χορού καλλίπυγοι εκπρόσωποι του ''το'' και της, κατά τα άλλα, συμπαθούς κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ να άδουν με πονηρή σημασία το παλαιό «Χωρίς προώθηση, ποτέ δεν προωθείσαι»…

Η φανταστική αυτή περιγραφή δυστυχώς δεν απέχει από την πραγματικότητα. Μπορεί ο σκηνοθέτης της τελευταίας «Μήδειας», περί της οποίας έγινε δικαιολογημένα πολύς ντόρος, να μην είχε τη δική μου φαντασία για τη γελοιοποίηση της τραγωδίας που ανέβασε, αλλά δεν στερούνταν ανοησίας, με το σκουπιδαριό με το οποίο επένδυσε την παράσταση και τις σκηνές κάμπινγκ που παρέπεμπαν στα Μάταλα της δεκαετίας του ’60. Τον Γερμανό συνάδελφό της συναγωνίστηκε με αξιώσεις Ελληνίς, που προσήγγισε τη δική μου φαντασιακή εκδοχή, όπως περιγράφηκε ανωτέρω, με έναν έξαλλο γκέι και έναν κακοποιούμενο σεξουαλικώς πελεκάνο. Υποπτεύομαι ότι έτσι και ένας από τους βιαστές του αρχαίου δράματος ανέβαζε, λόγου χάρη, στο Νational Theatre στο Λονδίνο Σαίξπηρ, με τον Οθέλλο να φοράει μπέιμπι ντολ και γόβες, θα τον είχαν κρεμάσει ανάποδα!

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Απογευματινή»