Οπαδοί  όχι μόνο της ομάδας τους αλλά και εκείνου του τύπου με το τετράγωνο μουστακάκι κάτω από τη μύτη του και τη φράντζα στο πλάι κολλημένη δεν ήλθαν απλώς στην Ελλάδα, αλλά ως στρατός έκαναν εισβολή. Μην ξεχνάμε ότι προέρχονται από μία χώρα που είχε νταραβέρια με τον Αδόλφο και ό,τι μικρομάθεις δεν γερονταφήνεις, που έλεγε και η γιαγιά μου. Τους μπουζουργιάσανε, όπως έπρεπε, και αυτοί σχίζουν τα ρούχα τους για την αθωότητά τους. Κάτι του τύπου... «είδαμε φως και μπήκαμε». Ή περαστικοί ήμασταν. Σωστά. Πού να ξέρουν, άλλωστε, την Αθήνα; Μήπως είχαν ξανάρθει; Εκτός και αν είχαν έρθει για κανένα άλλο μαχαίρωμα, αλλά να μην το πήρε κανείς χαμπάρι.

Όλοι καλά παιδιά. Απόφοιτοι των Ουρσουλίνων που συνέχισαν στις Θεολογικές Σχολές. Τι κι αν ο πρώην αρχηγός της οπαδικής φατρίας τους, με μεγάλη αβροφροσύνη, είπε ότι το κρέας των Τούρκων είναι καλό για γκούλας. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι turkey σημαίνει γαλοπούλα και μπορεί να τα μπέρδεψε ο κρυφοναζί. Συμπερασματικά, όλα παιδιά από σπίτι. Μαχαιροβγάλτες από σπίτι δηλαδή. Λυπάμαι βέβαια τους δικηγόρους τους. Που πρέπει να κάνουν κι αυτοί τη δουλειά τους. Να υπερασιστούν μέλη της ορδής, γιατί ζούμε σε κράτος δικαίου. Και τι θα πουν; Τα καλύτερα για το ηθικό υπόβαθρο των καθαρμάτων! Τι άλλο θα μπορούσε, άλλωστε, να γίνει; Να τους βάλουν όσους έπιασαν στην ΟPAP Arena και να ξαμολήσουν καμιά τριανταριά χιλιάδες ΑΕΚτζήδες να δοκιμάσουν αν το κροατικό κρέας κάνει για γκούλας;

Κάποιους άλλους, Ρουμάνους -άλλα καλόπαιδα αυτά- τους άφησαν, αν και κουβάλησαν στην «εκδρομή» τους ολόκληρο οπλοστάσιο. Τα μαχαίρια, είπαν, τα είχαν για να κόβουν τα τρόφιμα. Σωστά. Θα κόβανε το ψωμί με καρατιές ή το μπουτάκι από το κοτόπουλο θα το έπιαναν με το χέρι και θα του τράβαγαν δαγκωνιές, όπως έκανε ο Ιβανόης και τα συντρόφια του ή οι άξεστοι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης; Ε, αν είχαν και καμιά φαλτσέτα θα ήταν για να κάνουν κόντρα ξύρισμα. Δεν είναι πρέπον να δέρνεις ή να μαχαιρώνεις αξύριστος. Περαστικοί ήταν, λοιπόν. Περαστικός, όμως, και από τη ζωή, όπως όλοι μας, και ο φουκαράς ο Μιχάλης. Μόνο που το πότε θα κατέβαινε από το λεωφορείο της ζωής θα το αποφάσιζε ο Ύψιστος και όχι κάποια τρελαμένα φασισταριά.

Που τους χρειάζεται να σαπίσουν πίσω από κάγκελα.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 16/8