Λέτε να επιστρέφουμε στις παλιές, καλές, νοσταλγικές εποχές; Όταν τα παιδιά δεν φοβούνταν να πάνε ασυνόδευτα σχολείο και οι γονείς είχαν άγνοια του σημερινού φόβου και πεποίθηση για ένα καλύτερο αύριο…

Πώς βγάζω αυτό το αισιόδοξο, κατά τα άλλα, συμπέρασμα; Εξ όνυχος τον λέοντα, που έλεγαν οι παλαιότεροι, οι γραμματιζούμενοι. Από το νύχι καταλαβαίνεις ότι είναι λιοντάρι. Γι’ αυτό κι εγώ μόλις διάβασα την είδηση θέλησα να βγάλω συμπέρασμα. Η είδηση έλεγε ότι ξανανοίγει το επάγγελμα του θυρωρού και ότι κάνουν ουρά οι νέοι για μια τέτοια θέση! Όσοι ήμασταν παιδιά στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 γνωρίσαμε τους θυρωρούς. Σε επιβλητικές συνήθως πολυκατοικίες των ετών εκείνων ή παλαιότερης κατασκευής, στιβαρές και ογκώδεις, και όχι να δείχνουν λιανές όπως κάτι σημερινές. Όλες άντεξαν σε τόσους σεισμούς.

Βλέπαμε τους μικρούς θαλάμους στην είσοδο των πολυκατοικιών αυτών ή γραφειάκια μόνιμης κατασκευής. Εκεί όπου κατοικοέδρευαν, συγκεκριμένες ώρες, οι κέρβεροι των πολυώροφων κτιρίων με τα πολλά διαμερίσματα, τα οποία «είχαν γεννήσει» η αντιπαροχή, η αστυφιλία και η εκρηκτική ανοικοδόμηση. Εμβληματικές πολυκατοικίες στο Κολωνάκι, στην Πατησίων και στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων -που ένωνε Κολωνάκι και Πατησίων- δέσποζαν στις συνοικίες αυτές επί σειρά ετών, με τους θυρωρούς τους πρόθυμους πάντα να εξυπηρετήσουν τους ενοίκους, αλλά και να αποτρέψουν την είσοδο σε κάθε παρείσακτο. Δεσπόζουν ακόμη οι πολυκατοικίες αυτές, μερικές από τις οποίες έχουν και καταφύγιο! Δεσπόζουν όμως χωρίς τους συμπαθέστατους φύλακες και φροντιστές τους. Είτε άνδρες είτε γυναίκες. Κενά τα θυρωρεία, με άδειους προθαλάμους, μένουν να θυμίζουν αλλοτινά χρόνια, ποιότητας και σιγουριάς.

Αυτή η επιστροφή στο παρελθόν είναι άραγε συνέπεια μιας ανασφάλειας ή της ανάγκης για νέες θέσεις εργασίας; Μπορεί να ισχύουν και τα δύο, καθώς και σταγόνες φόβου «μας βρέχουν» καθημερινά από αυτά που διαβάζουμε, αλλά και ο αγώνας για επιβίωση γίνεται όλο και πιο αδυσώπητος. Έπειτα από ένα τόσο πολύχρονο διάλειμμα, ίσως είναι καιρός να αποκτήσουν και πάλι οι πολυκατοικίες τους κέρβερούς τους. Σίγουρα όσες δεν είχαν τη σχετική πρόβλεψη, οι νεότερες, να «κοιτούν» με ζήλια τις… ηλικιωμένες.

Που έζησαν καλύτερες εποχές ακόμη και τότε που ο πλούτος ήταν περιορισμένος, η σπατάλη ανύπαρκτη και ο καθημερινός αγώνας είχε στο βάθος του την ελπίδα. Και αντί για πισίνες, είχαμε αυλές με γιασεμί και μπιγκόνιες…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 31/8