Η είδηση, όχι και πολύ φρέσκια πάντως -μερικών εβδομάδων, επομένως ολίγον σιτεμένη-, πέρασε ασχολίαστη. Τι έλεγε; Ότι η Κομισιόν δαπανά εκατομμύρια ευρώ σε φωτογραφίες, βίντεο και μακιγιάζ για τα μέλη της. Δηλαδή δαπανά χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων, για να καταλαβαινόμαστε. Προφανώς τα μέλη της Επιτροπής που κυβερνά την Ενωμένη Ευρώπη πρέπει πρώτα να έχουν φωτογένεια και μετά αποτελεσματικότητα. Το ποσόν ανέρχεται σε 2.750.000 ευρώ και ασφαλώς δεν λες ότι τους τραβάνε φωτογραφίες με Πολαρόιντ ούτε τους βάφουν με μακιγιάζ που αγοράζουν από τα καλάθια της Αιόλου. Ενδεχομένως, δε, τα βίντεο να τα γυρίζει ο Σπίλμπεργκ.

Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι συμφέρει να είσαι φωτογράφος στο κτίριο Μπερλεμόν, όπου στεγάζεται η Επιτροπή. Μέχρι και φιλμ συμφέρει να είσαι. Για μακιγέρ ή μακιγέζ δεν το συζητάμε. Προνομιούχος θέση, διότι προέχει το κάλλος των συγκεκριμένων Ευρωπαίων κυβερνητών, έστω και τεχνητό. Διαπιστώνεται όμως και μία άνιση μεταχείριση που δεν τιμά την Επιτροπή, το Ευρωκοινοβούλιο και γενικώς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν προβλέπεται κάλυψη εξόδων για τους κομμωτές! Ενδεχομένως να καλύπτει και το μειονέκτημα του να είσαι αχτένιστος.

Διαβάστε τώρα και επιχειρηματολογία, άκρως δικαιολογημένη, την οποία διατύπωσε ο επίτροπος Προϋπολογισμού: «Η φωτογραφική κάλυψη των δραστηριοτήτων των μελών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι απαραίτητη για την ενημέρωση των πολιτών για το έργο της και την εξασφάλιση διαφάνειας!». Αυτά τα τρελά είναι μάλλον υποθέσεις ρουτίνας στην πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένας συνάδελφος δημοσιογράφος, που έχει εγκατασταθεί στις Βρυξέλλες εδώ και χρόνια, ο Βασίλης Κορωνάκης, έχει γράψει ένα βιβλίο που φέρει τον τίτλο «The deep state of Europe», ήγουν «Το βαθύ κράτος της Ευρώπης». Σε αυτό περιγράφονται διαχρονικές ατασθαλίες και σκάνδαλα, το παχυλό αποτέλεσμα των οποίων απολαμβάνουν πολλοί εξ όσων συμμετέχουν είτε ως ευρωβουλευτές είτε με άλλη ιδιότητα, ως μέλη της διακυβέρνησης της Ενωμένης Ευρώπης. Συνεργάτης, δε, του συγγραφέως, παρεπιδημών και αυτός στις Βρυξέλλες, μου περιέγραφε τα ποσά τα οποία διέθεταν τα επιτήδεια λόμπι σε ευρωβουλευτές, κατά ομάδες ή ατομικώς, για την κατάθεση ερωτήσεων που προφανώς ευνοούσαν τους εντολοδόχους, επιχειρηματίες ή και κράτη του κάθε λομπίστα.

Είναι φαίνεται πολύ παλιά αυτή η κολόνια. Διότι θυμάμαι ότι είχα διαβάσει, τη δεκαετία του ’80 μάλιστα, ότι ομάδα με επικεφαλής την τότε πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Σιμόν Βέιλ, κάποιο καλοκαίρι είχε ξοδέψει μερικά εκατομμύρια δολάρια για ταξίδι και παραμονή στη Γουαδελούπη (!), προκειμένου να συσφίγξει τις σχέσεις του γαλλικού αυτού νησιωτικού συμπλέγματος με την τότε ΕΟΚ!

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 6/9