Δεν πρόλαβε να στεγνώσει η μελάνη -όπως έλεγαν παλαιότερα- για την περιγραφή της δολοφονίας του άτυχου Αντώνη, που τον πέταξαν -λες και επρόκειτο για βρομερό απόρριμμα- από το πλοίο στη θάλασσα και το πανελλήνιο μαθαίνει για μία νέα άγρια δολοφονία, πάλι ενός νέου ανθρώπου. Ενός μεροκαματιάρη που δούλευε για το ψωμί των τριών παιδιών του. Το «έγκλημά του» για το οποίο τιμωρήθηκε με την ίδια τη ζωή του; Ήταν παρκαδόρος. Ένας άλλος άνδρας, νταής, επειδή δεν άντεχε τον θόρυβο από τις σταθμεύσεις και αναχωρήσεις των αυτοκινήτων στον χώρο που χρησιμοποιούνταν γι’ αυτόν τον σκοπό, πήρε την καραμπίνα του και αφαίρεσε τη ζωή αυτού που ήταν εκείνη την ώρα πιο πρόσφορος. Ενδεχομένως να πλήρωνε με τη ζωή του κάποιος άλλος, αν τύχαινε να εκδηλωθεί στη δική του βάρδια το εγκληματικό ένστικτο ενός αδίστακτου δολοφόνου. Αντί να βάλει, που λέει ο λόγος, ωτασπίδες, αν ενοχλούνταν τόσο, έβαλε σκάγια στην καραμπίνα του και άφησε ορφανά τρία παιδιά. 
Μπορεί να διαπληκτίστηκε προηγουμένως, όπως λέγεται, με τον άτυχο παρκαδόρο, ο οποίος απλώς θα υπερασπίστηκε την επιχείρηση στην οποία έβγαζε το δικό του μεροκάματο. Αλίμονο όμως αν, κάθε φορά που στη ζωή μας διαπληκτιζόμαστε με κάποιον, βγάζουμε μαχαίρια, σουγιάδες ή καραμπίνες για να τονίσουμε το δικό μας επιχείρημα. Σαν να πληθαίνουν τα περιστατικά που αποκαλύπτουν την αποκτήνωση του ανθρώπου. Τον έναν τον πνίγουν επειδή θα έπρεπε να φύγει το πλοίο έγκαιρα, λες και το δευτερόλεπτο της καθυστέρησης θα στερούσε έσοδα από την ιδιοκτήτρια εταιρεία. Τον άλλο τον ενοχλεί ο θόρυβος και τινάζει τα μυαλά στον αέρα όποιου εύκαιρου βρίσκει μπροστά του. Ένας τρίτος σκοτώνει μια πρώην σύζυγό του γιατί έτσι θεωρεί ότι θα της έδειχνε καλύτερα ότι δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν. 
Και μήπως είναι τα μόνα περιστατικά; Γελιέστε… Κάθε μέρα βγάζει από μέσα του ο άνθρωπος το κτήνος που κρύβει μέσα του. Άνθρωποι-ύαινες που προφανώς τους νομίζουμε… οικόσιτους, ενώ η θέση τους είναι στη ζούγκλα. Ζουν ανάμεσά μας και κάθε άλλο παρά είναι εξημερωμένοι. Κινδυνεύουμε όλοι, ανά πάσα στιγμή, έτσι και στραβοκοιτάξουμε κάποιον από αυτούς ή πούμε κάτι που θα το παρεξηγήσει. Δεν είναι δική μας αυτή η ζούγκλα, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε κι εμείς μέσα σ’ αυτήν. Είμαι βέβαιος ότι όλοι αυτοί οι δολοφόνοι ή και οι δυνητικοί μιμητές τους μπορεί να εμφανίζονται και ως ευσεβείς Χριστιανοί και θεοσεβούμενοι. Μέχρις ότου να σταυρώσουν και αυτοί κάποιον, συνήθως έναν αθώο, που και στα δικά τους τρελαμένα μυαλά φαντάζει εγκληματίας…