ΘΥΜΑΜΑΙ ότι μας είχε κάνει εντύπωση, και μάλιστα την είχαμε αντιμετωπίσει με χλευαστική διάθεση, μια αλήθεια που είχε πει ο μακαρίτης Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης. Τι είχε πει; Ότι είμαστε έθνος ανάδελφον. Εδώ που τα λέμε, δεν είχε και πολύ άδικο.

Το επιβεβαιώνει γελοιογραφία που μου έστειλαν και που λέει το εξής και που είναι για γέλια και για κλάματα:
Οι Σκοπιανοί θέλουν τη Θεσσαλονίκη
Οι Αλβανοί όλη την Ήπειρο
Οι Τούρκοι Κύπρο, Θράκη και Αιγαίο
Οι Γερμανοί θέλουν όλες τις υποδομές μας
Οι Κινέζοι τα λιμάνια μας
Οι Αμερικανοί το πετρέλαιό μας και οι Ρώσοι το φυσικό μας αέριο (σ.σ.: αν υπάρχουν βέβαια, διότι πολλά ακούμε, αλλά τίποτε δεν αναβλύζει ακόμη)
Οι Καναδοί θέλουν τον χρυσό μας
Οι παράνομοι μετανάστες τα σπίτια μας

ΑΝ ΛΑΒΟΥΜΕ τοις μετρητοίς τη χιουμοριστική κατάληξη, ότι αυτό που θέλουν οι Έλληνες είναι ένας καφές φρέντο σκέτος, επιβεβαιώνεται ότι είμαστε ολίγον λαός χαβαλές. Κυρίως όμως του καφενείου ως σύγχρονης εκδοχής της Πνύκας, όπου άπαντες δυσαρεστημένοι με την πολιτική και τους πολιτικούς εκστομίζουν την παραδοσιακή ατάκα: ας ήμουν μία μέρα υπουργός. Οι πιο φιλόδοξοι αποτολμούν να πουν, ας ήμουν μία μέρα πρωθυπουργός. Δεν ξέρω βεβαίως τι θα προλάβαινε να κάνει ο τύπος μέσα σε μία μέρα.

Εν πάση περιπτώσει οφείλω να ομολογήσω ότι ο πατριωτισμός δεν μας λείπει όπως και το οικονομικό πνεύμα. Γι’ αυτό άλλωστε και όταν καταταγούμε για τη στρατιωτική μας θητεία άδομεν υπερήφανοι σε μικρές εκπαιδευτικές παρελάσεις το «Δεν θα την πάρουνε ποτέ τη γη των Μακεδόνων, τη χώρα την ελληνική, τη χώρα των προγόνων». Ή το «Έχω μία αδελφή, κουκλίτσ’ αληθινή, τη λένε Βόρειο Ήπειρο, την αγαπώ πολύ».

ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη πλευρά, ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς από ανατολίτες κληρονομήσαμε και το προσόν του παραδόπιστου και κυνηγάμε το δολάριο με κάθε ευκαιρία. Σε τελευταία ανάλυση πάντως δεν είναι άσχημα να γίνουμε Ελντοράντο με τα λεφτά άλλων. Αρκεί να μη μας ζητούν για Airbnb την Ακρόπολη. Άλλωστε και οι Γερμανοί πώς επανενώθηκαν; Με τα λεφτά τα δικά μας. Των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Και δεν θέλω να ακούσω ότι αν δεν ήμασταν στην ΕΟΚ -που κάποιοι έλεγαν ότι είναι συνδικάτο- δεν θα πληρώναμε τους Γερμανούς. Διότι με κάτι κοινοτικά κονδύλια, με κάτι Κοινές Αγροτικές Πολιτικές και κάτι άλλα χοντρά ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί χειρότερα, δεδομένου ότι όντως μαζί τα φάγαμε. Πώς άλλωστε είχε γεμίσει και ο κάμπος με Πόρσε Καγιέν;

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή στις 22/9/2023