Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του φυσικού Τζότζεφ Ντάβιντοφ με τίτλο «Ο Θεός υπάρχει». Ως φυσικός επιστήμων έχει τον τρόπο του να επιβεβαιώνει -κατ’ αυτόν- την ύπαρξη του Θεού ως ανώτατης δύναμης. Πολλοί, ίσως η πλειονότητα στον πλανήτη μας, να πιστεύουν στην ύπαρξη μιας ανώτερης δημιουργικής δύναμης και κάθε λαός να την ονοματίζει ανάλογα με την ιστορία και τις παραδόσεις και τη θρησκεία του. Έχει γραφτεί επίσης ένα βιβλίο από τον δημοσιογράφο Ζαν Ντανιέλ με τίτλο «Είναι ο Θεός φανατικός;», διότι τα περισσότερα ανοσιουργήματα ο άνθρωπος τα έχει διαπράξει στο όνομά Του, αν και κανένας φανατισμός δεν διακρίνει τον Θεό. Το λάθος που κάνουμε ως άνθρωποι είναι ότι ο Θεός ασχολείται συνεχώς με εμάς. Ενώ έχει φροντίσει να μας δώσει μυαλό -νιονιό στην καθομιλουμένη- και βούληση για να παίρνουμε αποφάσεις, για τις οποίες τις περισσότερες φορές γελάει. Επομένως ένα λογικό συμπέρασμα είναι ότι ο Θεός κάθε άλλο παρά φανατικός είναι αλλά μάλλον παιγνιδιάρης. Διασκεδάζει με τις δικές μας ανοησίες.
Φαντάζομαι ότι θα είναι σκασμένος στα γέλια -την καλύτερη δε παράσταση για αυτόν τη δίνει τούτη εδώ η χώρα-, διότι μαθαίνουμε από μοναχό -που δυστυχώς δεν είναι μοναχός του- ότι όρισε να γίνει συλλαλητήριο εναντίον των νέων ταυτοτήτων, ακόμη κι αν η Ελλάδα έπεφτε από σεισμό! Δεν ξέρω αν έχοντας να διαχειριστεί ένα ολόκληρο Σύμπαν, το δημιούργημά Του, ο Θεός βρήκε και τον χρόνο να ασχοληθεί με τις ψηφιακές ταυτότητες που θα μας κάνουν υποχείριο σκοτεινών δυνάμεων. Σίγουρα πάντως δεν θα ασχολήθηκε με συλλαλητήρια.
Προφανώς δε ο καλός Θεούλης μας δεν θεωρεί τις νέες ταυτότητες διαβατήριο για την Κόλαση και το πυρ το εξώτερον, όπως ο συγκεκριμένος ακτιβιστής μοναχός. Ούτε εμείς, τα ταπεινά Του τέκνα, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η νέα ταυτότητα είναι ένα είδος τατουάζ, δεδομένου ότι ο μοναχός τη θεωρεί χάραγμα στο μέτωπο και το χέρι. Για το μέτωπο θα είχα μία αντίρρηση. Στο χέρι θα μπορούσα να συγκατανεύσω, μολονότι οι αναγνώστες μου γνωρίζουν πλέον ότι η αδυναμία μου στη Μόνικα Μπελούτσι θα ήταν αυτή που θα με προέτρεπε να χαράξω επάνω μου το προσωπάκι της. Τώρα, αν η ταυτότητα θα μας κάνει ενδοσκόπηση και θα μας χαράσσει και την ίριδα, όπως λέει ο μοναχός για να πείσει πάντα ψεκασμένο, ομολογώ ότι εδώ όντως προβληματίζομαι. Διότι το να μαθαίνουν τα σώψυχά μου και τις αμαρτίες μου, πραγματικές ή φαντασιακές, δεν μου αρέσει. Όσο για τη χάραξη της ίριδας συντάσσομαι με την αντίδραση κυριών και δεσποινίδων με γαλανά, πράσινα και τσακίρικα μάτια, διότι, όπως και να το κάνουμε, αποτελούν ιδιαίτερο προσόν και προνόμιο, που είναι κρίμα να είναι χαραγμένο όπως οι τοίχοι στα Εξάρχεια…