Λίγο μόνο καιρό ξαποσταίνει η κτηνωδία -δυστυχώς και μεταξύ των άγουρων παιδιών- στην κοινωνία μας και ξανά προς τη δόξα τραβά.

Δύο περιστατικά είδαν πάλι το φως της δημοσιότητας και μάλιστα με φωτογραφίες και βίντεο με θύματα μαθητές από συνομηλίκους τους ή μεγαλύτερα παιδιά. Στο ένα τρεις νταήδες, πριν καν βγάλουν μουστάκι, ξυλοκοπούν άγρια έναν συμμαθητή τους. Απαραίτητο και το φωτογραφικό στιγμιότυπο, έτσι ώστε οι θρασύδειλοι να επιδεικνύουν το κατόρθωμά τους. Το άλλο περιστατικό, αποτυπωμένο και σε βίντεο -διότι έπρεπε να απεικονίζεται το κατόρθωμα του θηλυκού νταή-, δείχνει μία κοπέλα 15 ετών να πειράζει και στη συνέχεια να χτυπά βάναυσα έναν δεκατριάχρονο, μολονότι ο πιτσιρικάς την παρακαλάει να σταματήσει.
 Κοινό στοιχείο σε αυτά τα περισταστικά και στα όμοιά τους το εξής: η θρασυδειλία. Είτε οι δράστες είναι αριθμητικά περισσότεροι του θύματος ή μεγαλύτεροι σε ηλικία, για να έχουν τη σωματική υπεροχή. Δεν τολμούν αλλιώς να τα βάλουν ένας με έναν ή με συνομήλικο και με ανάλογα σωματικά προσόντα. Το νταηλίκι είναι πιο εύκολο απέναντι στον αδύνατο και αδύναμο.
 Πώς να αντιδράσεις όταν δεις ένα τέτοιο περιστατικό με τους πιτσιρικάδες μπροστά στα μάτια σου; Να αρχίσεις κι εσύ τις φάπες; Θα φανεί -και δικαιολογημένα- ότι χτυπάς ανυπεράσπιστα παιδιά. Οπότε πέφτεις «στη δική τους συνομοταξία». Να προσπαθήσεις να τους νουθετήσεις με λόγια; Σίγουρα οι πατρικές κουβέντες είναι «εις ώτα μη ακουόντων», διότι δεν είναι προφανώς συνηθισμένα τα παιδιά-νταήδες σε πατρικές κουβέντες... Ποια η λύση; Το να κάνεις ότι κοιμάσαι, όπως συνιστούσε σε θύματα ληστείας παλαιός υπουργός Προστασίας του Πολίτη, για να αποφύγεις μπελάδες;
 Και ποιος φταίει τελικά; Φταίνε τα παιδιά που αντιγράφουν ξενόφερτα πρότυπα μέσω της τηλεόρασης; Παιδιά ανώριμα είναι και δεν μπορούν να κρίνουν. Οι γονείς όμως και οι δάσκαλοι δεν έχουν δικαιολογίες. Διότι και οι μεν και οι δε έχουν πάψει να είναι παιδαγωγοί. Οι πρώτοι διότι για άλλα καμαρώνουν το παιδί τους και όχι γι’ αυτά που πρέπει. Αλλοι καιροί. Αγριοι. Και οι δάσκαλοι, αδιάφοροι. Αυτοί κι αν κάνουν ότι κοιμούνται για να μην έχουν μπλεξίματα. Αδύναμοι στο να καθοδηγήσουν, ανήμποροι στο να αντιδράσουν από τον φόβο των άχρηστων, αλλά τσαμπουκαλεμένων γονιών…
 Σταματά μήπως εδώ η αδιανόητη κτηνωδία; Οχι βεβαίως. Η κοινωνία μας διαθέτει μπόλικη. Οπως εκείνος ο οδηγός λεωφορείου που είπε στον ανάπηρο επιβάτη με το αμαξίδιο, που δεν μπορούσε να ανεβεί, να μην έβγαινε έξω από το σπίτι του, αφού δεν είχε βοηθό!
 Τα περιστατικά αυτά, που αναφέρονται, μοιάζουν άσχετα μεταξύ τους. Δεν είναι όμως. Γιατί το πιο άγριο από τα ζώα είναι ο άνθρωπος, όπως είχε διακρίνει πολλούς αιώνες πριν ο Σοφοκλής.