Προχθές πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα ένα πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο.

Θα περίμενε κανείς ότι θα συμμετείχαν μόνο μαθητές, αλλά ανάμεσά τους έβλεπες και πολλούς που ήταν… σε ηλικία γάμου! Για να μην πω ότι με τα νέα μέτρα για το Συνταξιοδοτικό μπορεί να είχαν παρεισφρήσει και ορισμένοι σε ηλικία συνταξιοδότησης. Τούτων ούτως εχόντων, που έλεγαν πριν από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Ράλλη, μπορούμε να υποθέσουμε ότι γνωρίζουμε και ποιοι διοργάνωσαν το συλλαλητήριο, εμπνεόμενοι από τις συνθήκες ελευθερίας γνώμης και λόγου που ίσχυαν στην κραταιά Σοβιετία.

Εξίσου ενδιαφέρον είχαν, εκτός της σύνθεσης των συμμετεχόντων στο συλλαλητήριο, τα συνθήματα που εκφωνούνταν ή αναγράφονταν στα πανό. Ήταν συνθήματα μιας πολύπλοκης σύνθεσης, καθώς, ενώ κυριαρχούσε το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», συνδυαζόταν αυτό, για λόγους προφανούς οικονομίας γραφής και λόγου, με το άσυλο των πανεπιστημίων, με την απόρριψη της λειτουργίας ιδιωτικών Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων στην Ελλάδα, με την απαίτηση για περισσότερα κονδύλια για την Παιδεία. Πάντως όχι στην αναβάθμιση της Παιδείας. Οφείλω να ομολογήσω ότι ακούγοντας και διαβάζοντας τα συνθήματαε λαφρώς απογοητεύτηκα. Κι αυτό, διότι δεν διάβασα ή άκουσα κανένα σύνθημα περί λιγότερης προσπάθειας στις σπουδές, επειδή καταπονούνται τα παιδιά, δεδομένου ότι αυτή ήταν στο παρελθόν μία διαχρονική απαίτηση που στηριζόταν στο «δημοκρατικότατο» 5.

Και αυτό, κατά την άποψη του γράφοντος τουλάχιστον, συνιστά οπισθοδρόμηση σε σχέση με την αναβάθμιση της Παιδείας των αυτοχθόνων. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε Έκθεση της Κομισιόν προ τριετίας που κατέληγε στο βασικό συμπέρασμα ότι οι Έλληνες 15άρηδες δεν ξέρουν να γράψουν και να διαβάσουν. Ούτε διαθέτουν δεξιότητες στα Μαθηματικά ή τις θετικές επιστήμες. Και σε ποσοστά κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αλλά δεν είδαμε καμία πορεία για την αναβάθμιση των σπουδών, ενώ αντιθέτως είναι έκδηλο το ενδιαφέρον των άγουρων παιδιών για το τι συμβαίνει στη Γάζα.

Βεβαίως, κάποιοι μεγάλοι είναι αυτοί που τα παρασύρουν και δεδομένου ότι μία διαδήλωση αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως επαρκής δικαιολογία για μία κοπάνα από το σχολείο, που δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν κάποιος, αντί για το θρανίο, λόγω καλοκαιρίας, θα προτιμούσε μία βόλτα στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Δημοσιεύτηκε στην Απογευματινή στις 8/11