Για την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης βρίσκονται σε εκκρεμότητα 95 προαπαιτούμενα τα οποία πρέπει να εκπληρώσει η κυβέρνηση. Αυτά πρέπει να έχουν ρυθμιστεί μέχρι τέλους του έτους. Πολλά από αυτά τα συμφωνηθέντα, ούτως ή άλλως, προαπαιτούμενα -αν όχι τα περισσότερα- δεν έχουν πολιτικό κόστος, διότι δεν συνεπάγονται επιβαρύνσεις, αλλά εξορθολογισμό του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το κράτος. Τι κόστος μπορεί να έχουν λ.χ. τα μέτρα για τη βελτίωση του συστήματος δικαστικών προσφυγών στον τομέα των δημοσίων συμβάσεων; Ή η αναδιάρθρωση των ακαδημαϊκών προγραμμάτων σπουδών και προγραμμάτων εκπαίδευσης στην Ιατρική για να ενισχυθεί η Γενική Ιατρική; Ή η απλοποίηση του Κώδικα Εργατικής Νομοθεσίας; Ή, ακόμη, η ολοκλήρωση των αξιολογήσεων στελεχών και των διορισμών γενικών διευθυντών στο δημόσιο;

Αναφέραμε μερικά μόνο παραδείγματα μεταρρυθμίσεων διοικητικής φύσεως, τα οποία, αν δεν προχωρούν, είναι διότι απλώς αναδεικνύεται έτσι η ανεπάρκεια της κυβερνητικής λειτουργίας. Ή και ο τρόπος με τον οποίο σκέπτεται η «προοδευτική» κυβέρνηση. Καθώς, μολονότι δεν αποτελεί προαπαιτούμενο, η κυβέρνηση έσπευσε να καταθέσει νομοσχέδιο για την απλοποίηση των διαδικασιών αλλαγής φύλου!

Σεβόμαστε κάθε ιδιαιτερότητα κάθε ανθρωπίνου όντος και των προτιμήσεών του, που είναι καθαρά δικός του λογαριασμός. Μπορεί, όμως, κάποιος κακεντρεχής να σκεφτεί ότι η καταρρέουσα κυβέρνηση της αριστεράς με κάτι τέτοια επιχειρεί να αντλήσει οπαδούς και ψηφοφόρους από κάθε δεξαμενή της ελληνικής κοινωνίας -ανεξαρτήτως του μεγέθους της- και συγχρόνως να αποδείξει την προοδευτικότητά της ώστε να ακυρώσει τη δικαιολογημένη εντύπωση από την πλέον συντηρητική πολιτική που έχει επιδείξει με τα αντιλαϊκά της μέτρα!

Έτσι, μπορεί να εκλαμβάνει και τη ρύθμιση αυτήν ως μεταρρύθμιση, την οποία δεν θα είχε κανείς αντίρρηση να προωθήσει αν προηγουμένως είχε εκπληρώσει ένα κάρο προαπαιτούμενων που έτσι και δεν εφαρμοστούν θα έχουμε πάλι νέες καθυστερήσεις στην αξιολόγηση, με ό,τι από οικονομικής πλευράς αυτό συνεπάγεται για τους υπ' αριθμόν ένα επαίτες της Ευρώπης.

Οι μεταρρυθμίσεις σχετίζονται με την αναδιάρθρωση, γενικώς, του δημόσιου τομέα και με τη διαμόρφωση ενός διαφορετικού πλαισίου για την οικονομία, έτσι ώστε η αντιπαραγωγική χώρα μας να γίνει παραγωγική και να προσελκύσει και επενδύσεις. Αυτό επιβάλλει εδώ και χρόνια η ελληνική πραγματικότητα, ανεξαρτήτως του τι υπαγορεύουν το οποιοδήποτε μνημόνιο και οι δανειστές μας.

Να θυμίσουμε ότι κάθε φορά που διενεργούνται δημοσκοπήσεις με ερώτημα τις μεταρρυθμίσεις, η πλειονότητα των πολιτών τις θεωρεί αναγκαίες. Και, βεβαίως, οι σχετικές έρευνες της κοινής γνώμης δεν πραγματοποιούνται μεταξύ μεγαλοβιομηχάνων, που έχουν κάθε λόγο να θέλουν λιγότερο κράτος και πιο ευέλικτο δημόσιο τομέα. Απλώς όσοι αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις ανήκουν σε ένα κλειστό κλαμπ συνδικαλιστών και μια μικρή μειοψηφία εργαζομένων που έχουν βολευτεί. Αν αυτούς φοβάται η αριστερή κυβέρνηση, πρώτον όσες αναφέρθηκαν ως παράδειγμα πιο πάνω δεν αφορούν τους συνήθως αντιδρώντες και, δεύτερον, αυτές οι μειοψηφίες που συνήθως αντιδρούν ήταν υποκινούμενες στο παρελθόν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα μπορεί να τις χειραγωγήσει.

Σε μια συνομιλία που είχε προ ολίγων ετών ο Βρετανός οικονομολόγος Άνγκους Μάντισον με συντάκτη γαλλικής εφημερίδας για τις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας -διότι είχαμε μπει ήδη στην τροχιά της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης- είπε στον συντάκτη ότι πρέπει «να προωθούνται μεταρρυθμίσεις που να αποβλέπουν στο να δουλεύουμε περισσότερο, ακόμη κι αν αυτό είναι δύσκολο να το περάσει κανείς… Το μέλλον θα είναι καλύτερο, αρκεί να εργαζόμαστε και να εκπαιδευόμαστε».

Για τα υπόλοιπα, ο Μάντισον χρησιμοποίησε την απάντηση του Έλληνα στρατηγού Πολύβιου, ο οποίος εξήγησε γιατί οι ελληνικές φάλαγγες που ήταν ακαταμάχητες στις μετωπικές συγκρούσεις ηττήθηκαν από τις ρωμαϊκές στρατιές, λέγοντας μία μόνο λέξη: «ευελιξία»! Ασφαλώς και είναι δύσκολο να επιβάλει την ευελιξία ένα κόμμα με κρατικίστικες αντιλήψεις και υπέρ του δημόσιου τομέα προκειμένου να εξασφαλίζει ψηφοφόρους και κομματικούς μισθοφόρους.