του Νίκου Σίμου

Προσωπικώς πιστεύω ότι έχουν κάθε λόγο –για την ακρίβεια νομιμοποιούνται- οι συγγενείς των θυμάτων της 17ης Νοέμβρη να είναι εκτός εαυτού για την έκδοση του βιβλίου του Κουφοντίνα. Και βεβαίως δικαιολογούνται να καταφέρονται εναντίον του εκδοτικού Οίκου που δέχτηκε να εκδώσει τα ...απομνημονεύματα ενός δολοφόνου.
Ασφαλώς και δεν είναι όμως μόνο οι συγγενείς των θυμάτων που αγανάκτησαν. Είναι και πολύς κόσμος. Η συντριπτική πλειοψηφία, που δεν βάζει στην ίδια ζυγαριά  την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής και «ιδεολογικά» επιχειρήματα από την άλλη, που, με «σύμμαχο» ένα περίστροφο επιδιώκουν να δικαιολογήσουν φόνους στο όνομα της  καταπολέμησης κοινωνικών αδικιών ή άλλων φλημαφημάτων αριστερής προέλευσης.
Το ερώτημα που έχει τεθεί είναι αν ο εκδοτικός Οίκος δικαιολογείτο να εκδώσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Ο συγκεκριμένος Οίκος είναι ιστορικός, με εξαιρετικές πολιτικές εκδόσεις –και όχι μόνο- στο ενεργητικό του. Δεν είναι λίγοι που πιστεύουν ότι ρισκάρισε να ισορροπήσει μεταξύ μιας επιβεβλημένης στις δημοκρατίες  ακώλυτης  ενημέρωσης της κοινής γνώμης για οποιαδήποτε πνευματική εργασία, στο όνομα της ελευθεροτυπίας, της ελευθερίας σκέψης  και της διάδοσης απόψεων και της αρνητικής εντύπωσης που μπορούσε να δημιουργήσει σε μικρό ή μεγάλο –μεγάλο καθώς φαίνεται- τμήμα της σκεπτόμενης κοινωνίας. Ότι δηλαδή  το προκλητικό περιεχόμενο ενός εξ ίσου προκλητικού συγγραφέα, μπορεί να φέρει κέρδη. Όμως, ανεξαρτήτως ποια είναι τα ελατήρια της απόφασης του εκδοτικού Οίκου, το θέμα είναι ότι «βάπτισε», ενσυνείδητα ή ασυνείδητα –αναλόγως των ελατηρίων- πολιτικό, ένα βιβλίο ανύπαρκτης λογοτεχνικής αξίας, μεγάλης πνευματικής ένδειας και εντυπωσιακής πολιτικής ατροφίας!
Κι αυτό διότι ο συγκεκριμένος συγραφέας, αν κρίνει κανείς από αυτό καθεαυτό το περιεχόμενο του βιβλίου του, ούτε συγκροτημένο ιδεολογικό υπόβαθρο πασρουσιάζει, ούτε μία αξιόλογη αναρχική έστω θέση  διατυπώνει, για να «φωτίσει» και μας του επάρατου κοινωνικού κατεστημένου. Παρά μόνο περιγράφει την «επιχειρησιακή» πλευρά της δράσης της αιματοβαμμένης οργάνωσης, χωρίς μάλιστα κάποιο ενδιαφέρον. Ούτε έναν Ραίημοντ Τσάντλερ, που λέει ο λόγος δεν φρόντισε να αντιγράψει. Υπό την έννοια αυτή το βιβλίο χάνει και την ιδιότητα μιας πνευματικής εργασίας.
Θα επαναλάβω κάτι που έχω ξαναγράψει. Η δημοσιότητα είναι αυτή που δίνει αξία ύπαρξης στους τρομοκράτες. Γι’ αυτό και η αντιμέτωπιση αυτού του είδους των πράξεων βίας, στο εξωτερικό, συμπεριέλαβε και την αποσιώπηση των δράσεων της τρομοκρατίας. Εντάξει, εμείς δεν είμαστε ικανοί για τέτοιου είδους προσεγγίσεις σε τόσο σοβαρά για τη δημοκρατία θέματα. Όχι όμως και να τα κάνουμε  μπεστ-σέλλερ...