Είναι κι' αυτός ένας  συμπαθής  τύπος «καρτούν» της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Καλοντυμένος, κομψευόμενος , με οικονομίες την άκρη από νεαρά ηλικία , με ωραίο  διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας  ,φίλος των χειμερινών και θερινών διακοπών σε  εκλεκτά  κοσμικά  μέρη του εγχώριου νεοπλουτισμού ,ανάλαφρος και εξαιρετικά ικανοποιημένος  απ τον εαυτό του ,παριστάνει και  τον πολιτικό στις ελεύθερες ώρες του-παρ ότι βαριέται αφόρητα τη Βουλή, γι αυτό και δεν ασχολείται ιδιαιτέρως με τις εργασίες της. Ενα ελαφρό χαμόγελο  μόνιμα χαραγμένο στο πρόσωπο του  δίνει ένα σήμα  σεμνής  αυτοπεποίθησης και μίας  κάποιας «σικ»απόστασης από τα κακά και τα άσχημα αυτού του κόσμου. Αυτό τον καιρό ,και μέχρι να έρθει η ώρα της Μυκόνου, διασκεδάζει την «σινιέ»πλήξη του με τη Τοπική Αυτοδιοίκηση ,ως υποψήφιος δήμαρχος. Σίγουρα του πηγαίνει ο ρόλος: Δημόσιες εμφανίσεις κοντά σε κάμερες ,φωτογραφίες ,ομιλίες ,δηλώσεις ,περίπατοι , γελάκια ,χειραψίες  εδώ κι εκεί,  «χαλαρές»σπορ ενδυματολογικές παραλλαγές, κατά περίπτωση, και βέβαια εκδηλώσεις  αγάπης και  συγκίνησης για την πόλη της Παλλάδας.

   Βλαχαντέρ Αρμάνι ,είπατε; . Ναι, δε λέμε ,εντάξει. Αλλά γιατί όχι κι' αυτός; Το συμπαθές «καρτούν» είναι μεσ' την καλή χαρά  και εμείς διασκεδάζουμε ,στερημένοι καθώς είμαστε  επί  τόσα χρόνια από τα «Μίκι Μάους» στα προγράμματα των σινεμά. Ας χαλαρώσουμε ,λοιπόν, κι' ας απολαύσουμε  την περίπτωση του.