του Νίκου Σίμου

Από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90 αλλά και λίγο πριν από την Οικουμενική, ο ΟΟΣΑ είχε προειδοποιήσει τις τότε ελληνικές κυβερνήσεις ότι η φοροδοτική ικανότητα του Έλληνα είναι εξαντλημένη. Και όπως αντιλαμβάνεται κανείς, εκείνη την εποχή η Ελλάδα έτρωγε με χρυσά κοιυτάλια, συγκριτικώς με την σημερινή εποχή. Να, τα δανεικά από δώ, να οι λοβιτούρες από κεί, να και τα κοινοτικά κονδύλια που πηγαίναν είτε σε τσέπες είτε σε καταναλωτικά αγαθά είτε σε έργα βιτρίνας. Ακόμη και εκείνες τις αλησμόνητες εποχές, ο Οργανισμός, που μας έχει στείλει σήμερα την.... εργαλειοθήκη του, διαπίστωνε ότι λεφτά εισέπραττε το κράτος παραπάνω από αυτά που λογικώς θα έπρεπε να επιβάρυναν τους Έλληνες. Που πήγαιναν αυτά τα λεφτά το γνωρίζει ο Θεός και, βεβαίως οι κυβερνώντες της εποχής εκείνης.

Σήμερα, στην πιό δύσκολη περίοδο που περνάμε,  επανέρχεται ο Οργανισμός και σε Έκθεσή του διαπιστώνει ότι  η Ελλάδα, όσον αφορά τουλάχιστον στις οικογένειες με έναν εργαζόμενο και δύο παιδιά, βρίσκεται στην πρώτη θέση των επιβαρύνσεων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές! 

Για να έχουμε ένα συγκριτικό μέγεθος και να καταλάβουμε τι πληρώνουμε, η ελληνική οικογένεια καταβάλλει σε φόρους και εισφορές το 44,5% των ακαθάριστων αποδοχών της, όταν ο μέσος όρος των αντίστοιχων επιβαρύνσεων στις χώρες του ΟΟΣΑ είναι μόλις 26,4%.

Μεταξύ δε 2012 και 2013 σε ένα ζευγάρι με δύο παιδιά, όπου μόνο ο ένας ενήλικος εργάζεται, παρατηρείται αύξηση των επιβαρύνσεων κατά 0,6%,. Πως  μεταφράζεται αυτό; Είναι η αντίληψη που έχει η Πολιτεία για την έννοια του κράτους πρόνοιας. Και που διαψεύδει την ανόητη ρήση ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»...

Το χειρότερο; Οι επιβαρύνσεις που περιγράφονται πιο πάνω σημειώνονται όταν το 2013 ο μέσος ακαθάριστος μισθός υποχώρησε σε σύγκριση με το 2012 κατά 1.600 ευρώ! Με τις υγείες μας...