του Νίκου Σίμου

Ενας όρος που παραπέμπει σε κάτι καινούργιο έχει γίνει αντικείμενο προεκλογικής διαμάχης –αν είναι δυνατόν- μεταξύ των δύο μεγάλων, σήμερα,  κομμάτων. Της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά την  προσωπική μου άποψη μία τέτοιου είδους διελκυστίνδα θα έπρεπε να αποφευχθεί. Διότι εκείνο που καταλαβαίνει ο κόσμος είναι ότι καταφεύγει κανείς σε ήσσονος σημασίας αντιαπαραθέσεις όταν αρχίζουν να στερεύουν τα ουσιαστικά επιχειρήματα.

Ποιος είναι λοιπόν ο όρος-χρυσόμαλλον δέρας; Η Νέα Ελλάδα. Λοιπόν, οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται και οι νεότεροι ενδεχομένως να έχουν διαβάσει ότι η «Νέα Ελλάς» ήταν ένα ελληνικό υπερωκεάνειο –πολύ μικρότερο από τα σημερινά μεγαθήρια- το οποίο υπερηφάνως συνέδεε την Ελλάδα με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέρες ολόκληρες έπλεε προς την σύγχρονη Γη της Επαγγελίας για τους μετανάστες. Το πλοίο «Νέα Ελλάς» ήταν ένας θρύλος στην ιστορία της ελληνικής επιβατηγού ναυτιλίας. Σήμερα η Νέα Ελλάδα –και όχι Ελλάς- δεν είναι υπερωεκάνειο αλλά η υπόσχεση πολιτικών ανδρών προς τον λαό για τη χώρα του, η οποία είχε παρομοιασθεί με ... Τιτανικό! Και ποιος δεν θέλει μία Νέα Ελλάδα;  Αλλά αυτή η Νέα Ελλάδα δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Είμαστε όλοι εμείς, των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων. Οπότε, επειδή πολλές υποσχέσεις εδώ και ένα αιώνα οι Έλληνες πολίτες ακούν, για την περίπτωση ταιριάζει ένα αυθεντικό περιστατικό με ιστορική πλέον σημασία, το οποίο έχει δημοσιευθεί στα «Παραπολιτικά» και στην στήλη «Σταγόνες... Ιστορίας». 

Νεαρός βουλευτής ο Αναστάσης Παπαληγούρας είχε δεχθεί  μία απρόσμενη καλοκαιρινή πρόσκληση. Να είναι μέσα στην παρέα του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Μύκονο όπου ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα παραθέριζε για μερικές μέρες εκεί, όπως συνήθιζε. Σχεδόν πάντοτε ήταν φιλοξενούμενος στο σπίτι του Νικολαίδη, του εκδότη της αθλητικής εφημερίδας «Φως των Σπορ». Παρέα του Καραμανλή και  μερικά ιερά τέρατα στον τομέα τους. Χορν, Γουλανδρής, Λαμπρίας, Αρβελέρ κ.α. Ένα σούρουπο κάθονταν στην βεράντα και απολάμβανε η παρέα το εξαίσιο ηλιοβασίλεμα. Δίπλα στον Καραμανλή καθόταν λίγο αμήχανος ο Παπαληγούρας και λόγω ηλικίας και λόγω της τόσο εκλεκτής παρέας. Κάποια στυιγμή και ενώ θαύμαζαν το θαυμάσιο τοπίο, με τον ήλιο, κατακόκκινο να χάνεται λίγο λίγο στο βάθος του ορίζοντα, ο Παπαληγούρας, για να σπάσει λίγο τη δική του αμηχανία γύρισε και είπε στον Καραμανλή: Κύριε Πρόεδρε, η Ελλάδα είναι τελικά πολύ όμορφη χώρα. Ο Καραμανλής δεν απαντά αμέσως. Μένει λίγο σκεπτικός και λέει στον Παπαληγούρα το αμίμητο: Ναί... Νάτανε και ακατοίκητη!!!