του Νίκου Σίμου

Το ότι είμαστε καλύτερα απ’ ό, τι το 2010 και το 2011 μάλλον δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Μπορεί να είναι όμως επιφυλακτικός στο πότε θα τελειώσουμε οριστικά με την κρίση. Από χρονικής δηλαδή πλευράς.

Το ότι είμαστε καλύτερα δεν σημαίνει ότι πρέπει να κρύβουμε την πραγματικότητα κάτω από το χαλί και να ωραιοποιούμε ή δαιμονοποιούμε τα πράγματα. Ειδικώς όταν είμαστε σε περίοδο εκλογών. Με άλλα λόγια ούτε η κυβέρνηση να εξωραίζει τα πράγματα ούτε η αντιπολίτευση να επιμένει ότι είμαστε στην κόλαση.

Βεβαίως η κάθε αντιπολίτευση μπορεί να λέει αδαπάνως ό, τι θέλει αφού η αξιοπιστία της θα δοκιμασθεί όταν κληθεί να εφαρμόσει αυτά που λέει. Αλλά και η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί από ένα λαό που έχει υποστεί πολλά. Έτσι, πολλές φορές είναι προτιμότερο να είναι πιο συγκρατημένη η διαφήμιση των έργων. 

Ένα παράδειγμα. Όλος ο πολιτικός κόσμος –και η κυβέρνηση βεβαίως- μιλάει για θυσίες του ελληνικού λαού. Και οι υπουργοί υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση κατόρθωσε να ανορθώσει τη χώρα. Αν συνδυάσουμε αυτές τις δύο αποστροφές θα καταλήξουμε στο εξής δυσάρεστο συμπέρασμα που εξωραϊζεται:

-Πρώτον ότι ο ελληνικός λαός δεν κάνει θυσίες. Διότι η λέξη θυσία έχει την έννοια της αυτόβουλης ενέργειας. Την «θυσία» του την επιβάλλουν. Επομένως ας μην τον κολακεύουν ως... ήρωα, επειδή θέλουν να αποκρύψουν ότι είναι Ιφιγένεια....

-Δεύτερον καμμιά κυβέρνηση δεν έχει ανορθώσει τη χώρα. Ο ΛΑΟΣ με τις θυσίες που του επέβαλαν να κάνει, έχει σώσει τη χώρα. Σε κάθε τέτοια περίπτωση η κάθε κυβέρνηση είναι απλώς ο... διαχειριστής της πολυκατοικίας.

Όσον αφορά την πραγματική κατάσταση, έστω και αν φαντάζει η καλύτερη των τριών τελευταίων ετών, συγκρατώ δύο απορίες και σας κάνω κοινωνούς αυτών των αποριών:

-Πως «παντρεύονται» το να έχουμε πλεόνασμα και την ίδια στιγμή πάνω από 3.000 κόσμος να συνωστίζεται στην Αθήνα για να πάρει δωρεάν τα τρόφιμα που μοίραζαν οι παραγωγοί; Και αν πολυδιαφημίζεται το πλεόνασμα αυτό δεν υπάρχει κίνδυνος να εγείρει λαϊκές απαιτήσεις, αφού «λεφτά υπάρχουν», για να επιστρέψουν στον κόσμο αυτά που έχασε από τις «θυσίες» του; Ποιος έχει αυτές τις φαεινές επικοινωνιακές ιδέες;;  

-Στην Ιταλία, με ανεργία στο 15%, για 14 θέσεις στην Τροχαία μαζεύτηκαν 14.000 υποψήφιοι! Σε μία χώρα με διπλάσια ανεργία πόσοι υποψήφιοι τάχα θα μαζεύονταν; Το βέβαιο είναι ότι το πρόβλημα δεν λύνεται την με απλή μέθοδο των τριών...