του Νίκου Σίμου

Ο περιλάλητος ανασχηματισμός έλαβε χώρα επιτέλους για να επιβεβαιωθεί η ελληνική πρακτική. Προέχει η σκοπιμότητα της ουσίας. Εν πρώτοις επαναλήφθηκε η πολιτική κοροϊδία των πολιτών στους οποίους οι εκάστοτε κυβερνήτες υπόσχονται ένα σχήμα «ευέλικτο και μικρό». Οι Έλληνες υπουργοί και υφυπουργοί είναι περισσότεροι και από τους Αμερικανούς, σε μία χώρα όπου, η Καλιφόρνια και μόνο είναι πιο μεγάλη από την Ελλάδα.

Κατά δεύτερο λόγο αυξήθηκαν τα υφυπουργεία προκειμένου να χωρέσουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Τώρα τα περί γεωγραφικών εκπροσωπήσεων και κυρίως της Β’ Αθηνων για εκλογικούς λόγους έχουν αναλυθεί ήδη σε όλα τα ηλεκτρονικά Μέσα και στις εφημερίδες που κυκλοφορούν από το πρωί. Γι αυτό θέλω να κάνω μία άλλη προσέγγιση.

Πρώτ΄απ’ όλα κάτι που ήδη επισημάνθηκε βεβαίως –και επομένως δεν προσκομίζω τίποτε καινούργιο- είναι η τοποθέτηση του κ. Χαρδούβελη στη θέση του κ. Στουρνάρα. ’λλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Στενός συνεργάτης του κ. Σημίτη και του εξ ίσου στενού εκσυγχρονιστικού περιβάλλοντος, ο νέος υπουργός επιβεβαιώνει την εξ ίσου στενή παρακολούθηση του Βερολίνου καθώς ο κ. Χαρδούβελης τυγχάνει της εμπιστοσύνης του, όπως και ο προκάτοχός του. Το γεγονός ότι τοποθετήθηκε ένας τεχνοκράτης αντί ενός πολιτικού τη στιγμή που το οικονομικό πρόβλημα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη είναι πρωτίστως πολιτικό, δείχνει ότι ελάχιστα πρόκειται να αλλάξει η οικονομική πολιτική και ότι οι εφαρμογή των μνημονίων θα γίνει στο ακέραιο. Προφανώς η κυβέρνηση θορυβήθηκε από την ανακοίνωση της Ευρωπαίκής Επιτροπής που σε μία κυριολεκτικώς απίθανη ενέργειά της εξέφρασε τις ανησυχίες της για την αντικατάσταση ενός υπαλλήλου έστω και υψηλόβαθμου. Του κ. Θεοχάρη από την Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων.

Πριν γίνει ο ανασχηματισμός λέγαμε ότι δεν είναι θέμα προσώπων αλλά αλλαγής πολιτικής. Έτσι και η επιλογή του συγκεκριμένου προσώπου για τη θέση του υπουργού Οικονομίας –ανεξαρτήτως των τυπικών του προσώπων που κανείς δεν τα αμφισβητεί- έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει ότι αλλαγή πολιτικής δεν πρόκειται να υπάρξει διότι και βούληση να υπήρχε δεν το επιτρέπουν οι έξω.

Το συμπέρασμα είναι ότι εκείνο που χρειαζόμαστε δεν είναι ανασχηματισμός για να μείνουν και άλλοι ευχαριστημένοι- επειδή θα μπορούν να γράφουν στο βιογραφικό τους ότι διατέλεσαν και υπουργοί. Δεν χρειαζόμαστε ανασχηματισμό αλλά... μετασχηματιστή. Που να μεταβάλλει πρώτον τη στάση  μας έναντι των έξω επιτηρητών μας κατά τα πρότυπα της διαπραγματευτικής αντίστασης Ιρλανδών και Ισλανδών. Και δεύτερον πολιτική που δεν θα επιδεινώνει και άλλο τις οικονομικές συνθήκες της κοινωνίας, η οποία έστειλε το μήνυμα της, το οποίο την επόμενη φορά μπορεί να είναι βροντωδέστερο.