Δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να σημάνει ο ανασχηματισμός «αλλαγή πολιτικής»,όπως εδώ και καιρό  το ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποιος άλλος στην πολιτική σκηνή. Αυτό που βασικά συνέβη είναι ,ότι η  «κούραση» που προκάλεσε στην κοινή γνώμη ο «αντιπαθής» Γιάννης Στουρνάρας (απλός εκτελεστής απολύτως  συγκεκριμένης πολιτικής που εποπτεύει ο πρωθυπουργός) έδωσε τον κ. Αντ. Σαμαρά την  καλή ευκαιρία για μία νέα «ρύθμιση»,που ήρθε «ασορτί» τόσο με επιθυμίες των δανειστών όσο και με την προώθηση στην κυβερνητική  σκηνή προσώπων συμπαθών στη «λαϊκή βάση» της ΝΔ στην περιοχή Αθηνών.

Η «ρύθμιση» :  Η μετάβαση του κ. Στουρνάρα στη θέση διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κλείνει με τον καλύτερο τρόπο για το Βερολίνο και τους εδώ γνωστούς αντιπροσώπους του το θέμα της διαδοχής, με παράλληλη προώθηση στη θέση υπουργού Οικονομικών ενός ακόμη  έμπιστου του ίδιου κυκλώματος. Ετσι ,ο έλεγχος Βερολίνου-Βρυξελλών στον πυρήνα  του οικονομικού επιτελείου της Ελλλαδας είναι πλήρης. Και δίπλα σ' αυτά ,ο κ. Σαμαράς φροντίζει  να ενισχύσει το εκλογικά τραυματισμένο  γαλάζιο μέτωπο στην Αττική  με  «εγγυημένα» πρόσωπα της λεγόμενης «λαϊκής δεξιάς». Από κοντά και οι θλιβερές «ισορροπίες» με  το ΠΑΣΟΚ του κ.Βενιζέλου.

Τίποτε από όλα αυτά δεν συνιστά  φυσικά «αλλαγή πολιτικής». Και δεν μπορούσε, άλλωστε, να είναι  το πράγμα αλλιώς ,δεδομένου ότι οι δεσμεύσεις της Ελλάδας απέναντι στους ξένους πιστωτές της αποτελούν ,ένα  χαλύβδινο πλέγμα  που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ,κοπής 2012, δεν μπορεί να αγνοήσει σε καμία περίπτωση. Στην καλύτερη  περίπτωση ο νέος ( πιστοποιημένης Σημιτικής κοπής)υπουργός Οικονομικών ,κ. Χαρδούβελης (που δεν ήταν  ακριβώς πρώτη  επιλογή του κ.Σαμαρά. ) θα αποσπούσε   προσεώς την «κατανόηση» των δανειστών για μια μικρή «διευκόλυνση» στη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων» μαζί τους.

 Η «αλλαγή πολιτικής», λοιπόν, αναγκαστικά παραμένει την αίθουσα αναμονής μελλοντικών εξελίξεων. Και «καλό κουράγκιο».