του Νίκου Σίμου

Δύο μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων (ΕΔΕ), οι Εφέτες Νικόλαος Σαλάτας και Βαρβάρα Πάπαρη, σε ανακοίνωσή τους εξέφρασαν την απορία τους γιατί οι δικαστικές ενώσεις, και ειδικά η ΕΔΕ, δεν έχουν αντιδράσει και επέλεξαν τη σιωπή στην απαξιωτική, όπως τη χαρακτηρίζουν, για την ελληνική δικαιοσύνη αναφορά του ΔΝΤ. 

Τι έλεγε το ΔΝΤ στην Έκθεσή του. Περίπου να μη λαμβάνει η κυβέρνηση υπ’ όψιν της, τις δικαστικές αποφάσεις! «...Δεν περιμένουμε πια αρνητικές αποφάσεις σχετικά με ειδικά μισθολόγια ή εισφορές επί των ακινήτων, αναφερόταν στην Έκθεση. Παρ' όλα αυτά, εάν υπάρξουν τέτοιες αποφάσεις, έχουμε δεσμευτεί για τη λήψη μέτρων συμψηφισμού...».

Κατόπιν αυτών οι δυο Εφέτες επισημαίνουν ότι η επίμαχη αναφορά του ΔΝΤ είναι «πρωτόγνωρη στα χρονικά της ανεξάρτητης Ελλάδας και εκφράζει αφενός την απαξίωση από τους "δανειστές" μας της Ελληνικής Δικαιοσύνης και των αποφάσεών της και αφετέρου τρομοκρατεί την ελληνική κοινωνία για την περίπτωση προσφυγής Ελλήνων πολιτών στη Δικαιοσύνη».  

Η Δικαιοσύνη ως συντεταγμένη Εξουσία έχει ασφαλώς ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία του Πολιτεύματος. Αλλά και διότι τον ρόλο αυτό τον απαιτεί ο ίδιος ο λαός όταν βλέπει ότι είναι απροστάτευτος απέναντι στην ασυδοσία της Εκτελεστικής Εξουσίας. Επομένως, μπορεί να απαρέσκουν στους εκάστοτε κυβερνώντες τέτοιου είδους παρεμβάσεις –ή στους δανειστές, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα-  όμως είναι επιβεβλημένες εφ’ όσον περιορίζονται στο πλαίσιο της συνταγματικής νομιμότητος και της εκτάσεως των εξουσιών που το Σύνταγμα αναγνωρίζει στον δικαστή. 

Το σημαντικό σε πρωτοβουλίες δικαστών που αναφέρονται σε συνταγματικές υπερβάσεις, είναι ότι,  μεγαλύτερη δύναμη έχει η εντύπωση που δημιουργείται στην κοινή γνώμη για τις υπερβάσεις αυτές της εκτελεστικής εξουσίας, που καταλύουν τις στοιχειώδεις προνοιακές προβλέψεις του Συντάγματος,. Και σήμερα τέτοιες εντυπώσεις μπορεί να έχουν –και έχουν- πολιτικό κόστος. Επιπλέον γεννάται το ερώτημα, πόσο η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, λόγω των Μνημονιακών συμβάσεων, μπορεί να καταλύει την ανεξαρτησία και τη διάκριση των Εξουσιών, επιτρέποντας στη μία από αυτές να παρακούει τις αποφάσεις της άλλης, όταν μάλιστα αυτές οι αποφάσεις βασίζονται στους Νόμους, στο πνεύμα και το γράμμα του καθώς και στην  συνταγματική τους κατοχύρωση.