Είναι  ήδη φανερό ,ότι εξαιρετικά δύσκολο  να λειτουργήσει  ομαλά η κυβέρνηση που σχηματίστηκε στις 9 Ιουνίου. Ο «απόλυτος» συνεταιρισμός Σαμαρά-Βενιζέλου σ’ αυτή την κυβέρνηση με το έντονο γαλαζοπράσινο  χρώμα έγινε σ’ ένα χρονικό σημείο ,που αποκλείει την αρμονική λειτουργία των μελών της: Την ώρα που οι δανειστές πιέζουν  δυνατά την κυβέρνηση να τηρήσει τις «υποχρεώσεις»της στον τομέα τω «μεταρρυθμίσεων» και να μη «χαλαρώσει» σε κανένα επίπεδο ,οι  επικεφαλείς των υπουργείων  υπολογίζουν τις κινήσεις τους και μετρούν τις αποφάσεις τους με το μυαλό στις βουλευτικές εκλογές που ίσως δεν θα αργήσουν και πολύ να γίνουν. Με λίγα λόγια, η εξασφάλιση  ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗΣ  του καθενός  είναι ο πρώτος στόχος τους. Ετσι ,συγκρούονται αναπόφευκτα η επιθυμία  για πολιτικές «ανακούφισης» των πληττόμενων πολιτών  και για επίδειξη «κοινωνικής ευαισθησίας» με την κεντρική( εκ Βερολίνου ) γραμμή για απόλυτη τήρηση των «υποχρεώσεων» της Αθήνας  έναντι των δανειστών.

Επιπλέον ,μέσα από τη συμμετοχή  του στην κυβέρνηση ,σε ρόλο ισότιμου  εταίρου, ο ασυγκράτητος κ. Βενιζέλος  θέλει και τον εαυτό του να προβάλει, όσο αυτό θα ήταν δυνατόν ,για να εμφανίζει προς πάσα κατεύθυνση  ένα «ηγετικό προφίλ» μεγάλου πολιτικού ,αλλά και  για να  διασώσει  το ΠΑΣΟΚ (του) που περνά πολύ δύσκολες ώρες  σύγχυσης και παρακμής, με τον ίδιο  σε ζωηρή εσωτερική αμφισβήτηση.

Σ΄ αυτό το σκηνικό ,τα μέλη της κυβέρνησης μπερδεύονται ,πνίγονται στα «μνημονιακά» νερά και αδυνατούν να κινηθούν ως συγκροτημένη κυβερνητική δύναμη ,με αποτέλεσμα να αγωνίζεται σκληρά ο Αντ .Σαμαράς να κρατήσει ζωντανό και αποδοτικό  αυτό το σχήμα διακυβέρνησης . Είναι ,λοιπόν,ήδη πολύ δύσκολο να  κρατηθεί  όρθια για πολύ καιρό τούτη  η κυβέρνηση ,η οποία ,όπως είχα αναφέρει πρόσφατα και σε προηγούμενο σημείωμα ,ήταν από απόψεως  πολιτικού «μίγματος» και μέσου όρου ποιότητας προσώπων , η χειρότερη που  από αυτές που  είχε ανάγκη ο τόπος μετά τις εκλογές της 25 Μαϊου.