Κανένας δεν έχει αμφιβολία ότι η αιφνιδιαστική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται σε ψήφους διαμαρτυρίας, σε ψήφους περιστασιακής, ενδεχομένως, αγανάκτησης για τα μνημόνια  ενώ αποτέλεσε και καταφύγιο των κρατικοδίαιτων ψηφοφόρων του παλαιού ΠΑΣΟΚ, που θεωρούν ότι το κόμμα της Κουμουνδούρου μπορεί να αποτελέσει την βολική συνέχεια του κόμματος της Χαριλάου Τρικούπη που άλωσε το δημόσιο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι κανείς δεν είδε τον ΣΥΡΙΖΑ ως μία μακρόπνοη ελπίδα για το μέλλον αυτής της χώρας.

Στο διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τις εκλογές του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας είχαν την ευκαιρία να διαμορφώσουν ένα πειστικό πλάνο κυβερνητικής πολιτικής και λύσεων, ώστε να ακυρώσουν την παραπάνω περιγραφείσα αφορμή της πυραυλικής ανόδου του. Δηλαδή να δείξουν ότι μπορεί και να μην είναι περιστασιακή και συγκυριακή η άνοδος αυτή. Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εμφανίζεται ως ένα κόμμα παλαιοκομματικών, ακόμη και στα συνθήματά του, αντιλήψεων και ιδεοληψιών, μη πείθοντας ότι υπό τη δική του διακυβέρνηση τα πράγματα μπορεί να βελτιωθούν για την Ελλάδα. Ακροβατώντας από το σκίσιμο των μνημονίων και άλλων ηρωίκών ευτράπελων  στις επαφές με τα «κακά» ξένα κέντρα και σε μία ρητορική συντηρητικότερη η οποία κατά καιρούς ακυρώνεται από τις κατά περίπτωση συνθηματολογικές κορώνες που θυμίζουν την δεακετία του 80, ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει ένα σημαντικό έλλειμμα πολιτικής σοβαρότητας.

Η όλη αυτή εικόνα ευνοεί τον Σαμαρά καθώς μπροστά σε αυτό που εμφανίζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, οι όποιοι λάθος κυβερνητικοί χειρισμοί, γκάφες ή ατολμία μπροστά στην τρόϊκα θεωρούνται περισσότερο αποδεκτοί και, εν πάση περιπτώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός μπορεί και προβάλει στοιχεία σοβαρότητας έναντι του αρχηγικού αλαλούμ του αντιπάλου του.

Με άλλα λόγια ο κ. Τσίπρας έχει βρει τον τρόπο να αναδεικνύει ως σοβαρό πολιτικό τον κ. Σαμαρά συγκρινόμενο είτε με τον ίδιο είτε με το συνονθύλευμα των πρώτης γραμμής  πολιτικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό βεβαίως θα έχει αντίκτυπο στην όποια πρωθυπουργική φιλοδοξία έχει ο πρόεδρος της Κουμουνδούρου