του Νίκου Σίμου

Αξίζει να επανέλθουμε στο Ασφαλιστικό. Με το πολυνομοσχέδιο προβλέπονται περικοπές σε συντάξεις και επικουρικά, κατ΄αρχάς στους ενστόλους και στους συνταξιούχους τους Εμπορικού Ναυτικού. Στις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου περιλαμβάνεται επίσης η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος ώστε οι παροχές των ασφαλιστικών φορέων να προσαρμόζονται στο ύψος των εσόδων κι έτσι να μην υπάρχουν ελλείμματα. Προβλέπεται και η κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων που τροφοδοτούσαν τα επικουρικά Ταμεία χωρίς οι φόροι αυτοί να επηρέαζαν τα δημοσιονομικά.

Να σημειώσουμε ότι (α) δεν σημαίνει αυτή η κατάργηση ελάφρυνση των φορολογουμένων (β) στα επικουρικά Ταμεία τα οποία ενισχύονταν έτσι καλύπτονταν και φορολογούμενοι που ανήκαν στα Ταμεία αυτά. Κι έτσι δεν είχαν διατυπωθεί παράπονα για τον συγκεκριμένο και μικρό αυτό φόρο.

Η ουσία είναι ότι το κράτος το οποίο με την πολιτική του επί σειράν ετών –δηλαδή κυβερνήσεις λαϊκισμού και δημαγωγίας- κατέστραψε τα Ταμεία, σπεύδει τώρα να τα σώσει επιφυλάσσοντας μέλλον οικονομικής κόλασης για συνταξιούχους και μελλοντικούς απομάχους!

Αν πάρουμε για παράδειγμα το ΝΑΤ το οποίο κατεστράφη επί ΠΑΣΟΚ και μακαρίτη Γιώργου Κατσιφάρα για να κάνει κοινωνική πολιτική ο Ανδρέας με τα αποθεματικά του Ταμείου και να παίρνουν σύνταξη αντιστασιακού ακόμη και οι αγέννητοι στον Εμφύλιο, μπορεί να καταλήξει κανείς στα αίτια της σημερινής χρεοκοπίας των Ταμείων. Κι έτσι το πιο πλούσιο Ταμείο καταδικάζει σήμερα τους ασφαλισμένους του σε παροχές που δεν θα πρέπει να υπερβαίνουν τα έσοδά του όταν μάλιστα το ναυτικό επάγγελμα βαίνει φθίνον.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα της διάλυσης των Ταμείων από τις κυβερνήσεις. Κάπως το Ασφαλιστικό άρχισε να μπαίνει σε μία τάξη με τον Νόμο Σιούφα, που τον ακολούθησαν και κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, μέχρις ότου το πρόβλημα άρχισε να οξύνεται και η κυβέρνηση Σημίτη είχε στα χέρια της την Έκθεση Σπράου, οι λύσεις της οποίας ουδέποτε εφαρμόσθηκαν διότι τα παληκάρια της δημαγωγίας και του λαίκισμού του ΠΑΣΟΚ αντέδρασαν κατά του τότε πρωθυπουργού και ο ίδιος δεν είχε τα κότσια να επιβάλει το σωστό.

Κι ένα τελευταίο ερώτημα. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα όσα αποκαλύπτονται για τις γερμανικές τράπεζες ορισμένες από τις οποίες είναι στο κόκκινο και τα χρέη των κρατιδίων τα οποία μπαίνουν συνεχώς κάτω από το χαλί, δεν είναι εύλογο να αναρωτηθεί κανείς ποια λ,χ, είναι η κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος της Γερμανίας και αν οι παροχές που δίνονται εκεί είναι στο ύψος των εσόδων όπως μας επιβάλλουν εδώ;;

Θα διερωτηθείτε βεβαίως. Και ποιος θα κάνει αυτή την ερώτηση; Διότι αντιστάσεις εκδηλώνονται μόνον έναντι της κοινωνίας....