του Νίκου Σίμου

Ένα από τα τεράστια προβλήματα που έχουν προκύψει για την ελληνική Οικονομία είναι τα κόκκινα δάνεια προς τις Τράπεζες. Τα δάνεια επιχειρήσεων και νοικοκυριών.

Το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν είναι νέο. Απλώς νέα είναι η έκπληξη των ασχολουμένων με την πολιτική, αφού στο αντικείμενο της δουλειάς τους είναι να ξέρουν τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία, όταν μάλιστα το τι συμβαίνει αφορά στην Οικονομία που είναι και το κυρίαρχο ζήτημα της ελληνικής πραγματικότητας τα τελευταία 15 χρόνια, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 

Πρίν από μία εξαετία το Οικονομικό Δελτίο της Τραπέζης της Ελλάδος αναφερόταν στον τραπεζικό δανεισμό των ελληνικών νοικοκυριών και την ασφυκτική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει μεγάλος αριθμός εξ αυτών. Προφανώς δε, τα νοικοκυριά αυτά  δεν ανήκαν στην κατηγορία εκείνη που εκπροσωπείται από αυτό που ο γνωστός, μακαρίτης σήμερα, δισεκατομμυριούχος «πετρελαιάς» Πωλ Γκεττύ είχε πεί: Χρωστάς 100 δολλάρια σε μία Τράπεζα, και δεν μπορείς το βράδυ να κοιμηθείς. Της χρωστάς 100.000.000 δολλάρια, και τότε δεν μπορεί να κοιμηθούν οι Τραπεζίτες!

Πέραν όμως του ποσού που κανείς δανείζεται, σημασία έχει να δούμε και τι λεφτά του μένουν για να το ξεπληρώσει το δάνειο. Προ εξαετίας λοιπόν, το 1/5 των νοικοκυριών δαπανούσε περισσότερο από το 1/3 του μηνιαίου εισοδήματός του για να εξυπηρετεί, κάθε μήνα το δάνειό του! Υπήρχε δε  και ένα 10% από το σύνολο των νοικοκυριών που δαπανούσε περισσότερο από το μισό του εισοδήματός του για το τοκοχρεωλύσιο. 

Τώρα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα αφού έχει αυξηθεί κατακόρυφα το ποσοστό όχι απλώς αυτών που δαπανούν το μισό εισόδημά τους για να ξεπληρώνουν το δάνειο αλλά όσων δεν μπορούν καν να το αποπληρώσουν. 

Το πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι και οι Έλληνες ακολούθησαν  το παραδοσιακό κρατικό παράδειγμα. Δηλαδή δανείζονταν ασυστόλως. Το δεύτερο συμπέρασμα επίσης είναι ότι οι Έλληνες, ή για να ακριβολογούμε οι περισσότεροι των Ελλήνων, ΔΕΝ δανείζονταν μόνο για τις άμεσες ανάγκες τους  αλλά για να ζουν καλύτερα, έστω και αν δεν έχουν λεφτά. Αν δεν συνέβαινε αυτό δεν θα υπήρχαν λ.χ. εκατοντάδες μάντρες με κατασχεμένα αυτοκίνητα. Τι είναι όμως το χρέος μπροστά στην περιστασιακή, έστω, γκλαμουριά;  ’λλωστε για τον Έλληνα, πάντα «έχει ο Θεός». Μόνο που αυτός μεν ...έχει, ενώ το πρόβλημα δημιουργείται, ακριβώς επειδή δεν έχουμε εμείς ...τον Θεό μας με αυτά που κάναμε!

Επί σειράν ετών οι Έλληνες των χρεών και του πλαστικού χρήματος ανέβαλαν τις κακές σκέψεις. Κοινώς «μια ζωή την έχουμε...». Ούτε θα έχουν ακούσει ποτέ αυτό που είχε πει ο ευφυέστατος Μάρκ Τουέην. Ότι δηλαδή τραπεζίτης είναι αυτός που σου δίνει μια ομπρέλλα όταν έχει ήλιο και σου την παίρνει μόλις αρχίζει να βρέχει. Κατά σατανική μάλιστα σύμπτωση ο χιουμορίστας αυτός συγγραφέας είναι αυτός που έχει γράψει και το εξαίρετο, κοινωνιολογικής σημασίας πόνημα «Μερικές σκέψεις για την επιστήμη του αυνανισμού».