Η Αθήνα σίγουρα δεν ήταν σε θέση να αλλάξει-ούτε καν να επηρεάσει σοβαρά- την  «τιμωρητική»  πολιτική που σχεδίασαν η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ΗΠΑ απέναντι στον Βλάδιμιρ Πούτιν εξαιτίας του Ουκρανικού. Όμως,αυτό δεν σημαίνει ,ότι  ελληνική διπλωματία έπρεπε να είναι  παντελώς  απούσα απ’ το εν λόγω πολιτικό πεδίο ,κρυμμένη στη σκιά της ΕΕ ,όταν  τα πράγματα «αγρίευαν» και  οδηγούνταν  σε αποφάσεις  για οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας. Η Αθήνα μπορούσε και  έπρεπε  να εκφέρει γνώμη για το ζήτημα των κυρώσεων με τη σκέψη της κυβέρνησης τουλάχιστον  στο γεγονός ,ότι η χώρα μας αναμένει οικονομικά  κέρδη πολύτιμα , ιδιαιτέρως αυτή  την περίοδο ,από τις συναλλαγές της με τη Μόσχα(τουρισμός, σημαντικές εξαγωγές  ελληνικών προϊόντων).

Ακόμη  και η απλή καταγραφή  ελληνικών θέσεων ,που  σε ένα βαθμό θα διέφεραν  ποιοτικά από τη  συνολική  θέση της ΕΕ ,θα ήταν δυνατόν να ληφθούν υπ’ όψη από τη Μόσχα ,έτσι ώστε να περιοριστεί ενδεχομένως η ελληνική ζημιά από το ρώσικο «εμπάργκο»στα  ευρωπαϊκά προϊόντα. Η ελληνική αφωνία και η άνευ αντιρρήσεων   και  σχολίων συνυπογραφή των κυρώσεων κατά της Μόσχας έχουν σήμερα  το πολιτικό-οικονομικό αντίτιμο τους. Τώρα η Αθήνα   «τρέχει και δεν φτάνει» για να περιορίσει το κακό ,που προκαλεί πανικό  στους  Ελληνες παραγωγούς(μεγάλες  ρώσικες παραγγελίες αγροτικών και άλλων  προϊόντων της διατροφικής αλυσίδας ),στους γουνοποιούς της Β. Ελλάδας (όγκος εξαγωγών προς Ρωσία ,Ουκρανία) και βέβαια και  στους τουριστικούς επιχειρηματίες. Ανευρη,χλωμή διπλωματία  και εθνική ζημία.