Του Νίκου Σίμου

Η πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας είναι τεράστια. Ολόκληρη η χώρα είναι ένας αρχαιολογικός τόπος. Όπου κι αν σκάψεις όλο και κάποια μνήμη δύο χιλιάδων και πλέον ετών θα ξεπεταχτεί. Ο αρχαίος πολιτισμός που έχει αναδυθεί –και όπου έχει αναδυθεί- έχει τύχει μικρής εκμετάλλευσης, ως εθνικής αλλά και ως παγκόσμιας κληρονομιάς. Μιας εκμετάλλευσης που θα είχε και οικονομικό όφελος για τη χώρα. Έχεις λ.χ. τους Βρεταννούς που προβάλλουν τα Στόουνχετζ και τους Γάλλους που καμαρώνουν για τα Ντολμαίν και τα Μενίρ –κάτι βράχια και πέτρες βολεμένα καλά μεταξύ τους ώστε να συνθέτουν  κάποιο σχήμα- αλλά στην χώρα που διδαξε τον κόσμο πολιτισμό σε όλα τα επίπεδα, η αξιοποίηση αυτής της κληρονομιάς είναι υποτυπώδεις. 

Ο  πρόλογος αυτός έγινε για να καταδειχθεί ότι όταν  η πολιτική σκοπιμότητα το επιτάσσει μπορεί η αρχαιολογία να αναδειχθεί σε μείζον όπλο πολιτικής. Εξηγούμεθα. Η ανακάλυψη στην Αμφίπολη είναι τεράστιας σημασίας. Προάγει ακόμη περισσότερο την ιστορικότητα αυτού εδώ του τόπου και αναδεικνύει τη συμβολή του στην πολιτιστική  εξέλιξη των άλλων λαών. Όμως επειδή διαβάζουμε ότι υπάρχει η επικοινωνιακή κουτοπονηρία σε κάποια μυαλά να τύχει πολιτικής εκμετάλλευσης η σχετική ανακάλυψη της Αμφίπολης –ειδικώς αν τα ταφικά ευρήματα επιβεβαιώσουν αυτό ΄που οι αρχαιολόγοι φαντάζονται ή εύχονται- θα πρέπει να γνωρίζουν το εξής απλό και αυτονόητο οι εμπνευστές της εκμετάλλευσης αυτής: Για κάθε βασανισμένο σήμερα Έλληνα, ούτε ο πιθανός τάφος του Μέγα Αλέξανδρου ούτε τα μετάλλια του Τσάτουμα και της Στεφανίδου στο Ευρωπαίκό πρωτάθλημα στίβου, θα του γεμίσουν το στομάχι ή θα του επαναφέρουν τη σύνταξη στα προ των περικοπών επίπεδα. Απλώς θα τον κάνουν περήφανο και δυστυχώς για το πολιτικό σύστημα είναι βέβαιο ότι θα τον κάνουν να πει, «ευτυχώς που υπάρχουν κα αυτοί»!!  

Τελικώς η επιχειρούμενη, υπογείως και τεχνηέντως, σύνδεση της Αμφίπολης με ευνοϊκές επιπτώσεις και επί των πολιτικών πραγμάτων, προς όφελος της κυβέρνησης θυμίζει λίγο τη μυθοπλασία «Ο Μεγαλέξανδρος και το φίδι», που τόσο παραστατικά και σημειολογικά παρουσιαζόταν στον Καραγκιόζη.

Στο έργο,  το τεράστιο φίδι είναι μπροστά στην πηγή απ’ όπου παίρνει νερό το χωριό και όλοι, μαζί με τα ζωντανά, αρχίζουν  να υποφέρουν  από δίψα. «Μπαμπάκο, μπαμπάκο, ο φίδης, λέει έντρομο το Κολλητήρι στον Καραγκιόζη. Το φίδι υποχωρεί κάθε φορά και αφήνει νερό να τρέχει αρκεί να καταβροχθίσει ένα κορίτσι κάθε χρόνο.  

Ο Πασάς, καλή του ώρα όπως οι δικοί μας  άρχοντες, αδιαφορούσε  μια που το θεριό δεν καταβροχθιζε τα δικά του παιδιά. Κάποια στιγμή όμως η κλήρωση έβγαλε σαν επόμενο θύμα  τη βεζιροπούλα κόρη του, και τότε ο Πασάς έταξε  το βασίλειο του αλλά   και την κόρη του σε όποιον εξοντώσει το φίδι. Έτρεξαν να επωφεληθούν ο Χατζηαβατης, ο Μορφονιός, ο Μπαρμπαγιωργος, ο Σταυρακας, όλοι αυτοί οι ήρωες του Καραγκιόζη. Όμως καταβροχθίζει το φίδι όσους δεν το βάζουν στα πόδια. …. Στο μύθο όμως  καβάλα στ άλογο του, εμφανίζεται ο Μεγαλέξανδρος και σκοτώνει το θεριό. 

Συμπέρασμα. Το φίδι είναι εισαγωγής. Από Σταύρακες και Μπαρμπαγιώργους είμαστε γεμάτοι. Ακόμη και καραγκιόζηδες μπορεί να εντοπίσουν οι αγανακτισμένοι πολίτες. Μεγαλέξανδρο όμως δεν βλέπει κανένας μας....