Αν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ  αντιμετωπίζουν  το εξαιρετικά δύσκολο πρόβλημα που συνιστά  η  σημαντική  απώλεια  επιρροής  τους στην ελληνική κοινωνία ,τότε η ΔΗΜΑΡ πώς θα έπρεπε να αισθάνεται σήμερα ,απέναντι στους Ελληνες πολίτες; Δεν θα έπρεπε να κάνει κάτι περισσότερο ,πέρα από το να ασχολείται αν πολιτικά ηττημένος αρχηγός της θα είναι ή δεν θα είναι ενδεχομένως υποψήφιος Πρόεδρος Δημοκρατίας ή αν οι μισοί συμπαθούν ή οχι το ΣΥΡΙΖΑ ; Η αποδοκιμασία τους κόμματος ήταν ηχηρότατη στις ευρωεκλογές ,αλλά κανέναν δεν εντυπωσίασε ιδιαιτέρως ,δεδομένου , ότι εδώ και καιρό ,η ΔΗΜΑΡ λογίζεται ως μία  κοινωνικά  ενδιαφέρουσα πολιτική δύναμη μόνο… από τον εαυτό της. Αν δεν υπήρχαν ακόμη στα έδρανα της  Βουλής  τα  ολίγα χρήσιμα  «κουκιά» της, ουδείς θα έδειχνε  σήμερα ενδιαφέρον  γι’ αυτό το κόμμα –και τούτο δεν σημαίνει βέβαια ότι αποτελεί ευτύχημα για το δημόσιο βίο το ότι ένας πολιτικός  χώρος της  δημοκρατικής  και  αρχικά «ανανεωτικής» Αριστεράς είναι σήμερα  εξουθενωμένος.

 Αλλά ,είναι δυνατόν να επιβιώσει ως κόμμα η ΔΗΜΑΡ ;  Ο «ευρωπαϊκός σοσιαλισμός» είναι κλινικά νεκρός στην Ευρώπη  ( προ πολλού και  στην Ελλλαδα),η «κεντροαριστερά» στην οποία υποτίθεται ,ότι  κατ΄αρχήν ανήκει αυτό το κόμμα είναι  πλέον κάτι το πολιτικά ασαφέστατο  ( αν όχι  και επί τη ουσίας ανύπαρκτο) .Και η σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ με τους Σαμαρά-Βενιζέλο  και μετά  η έξοδος από αυτή ,έφερε το μικρλό κόμμα  σε κατάσταση πολιτικού «τρελοκομείου» . Ο κ .Κουβέλης έχει αποτύχει παταγωδώς ως αρχηγός ,το ίδιο τα  έκαναν  «θάλασσα» και οι στενοί συνεργάτες του ,ενώ και οι σήμερα σκληροί  εσωκομματικοί επικριτές του πολύ αργά κατάλαβαν σε τι έμπλεκαν ως «Αριστερά»με το αλέ – ρετούρ στη συγκυβέρνηση. Τώρα, λοιπόν ,η ΔΗΜΑΡ στο μηδέν .Και μακράν της  κοινωνίας .Με μόνους ενδιαφερόμενους γι’ αυτήν τους γνωστούς  «σεφ» των κεντρικών τετραγώνων της Αθήνας.