Είναι ήδη φανερό, ότι αυτό που ονομάζεται «πολιτικό σύστημα» στη χώρας μας όχι μόνο βρίσκεται σε κρίση ,αλλά παρουσιάζει επιπλέον σημάδια διάλυσης του. Οι αρμοί του και οι μηχανισμοί λειτουργίας του πάσχουν σοβαρά και καθιστούν ασταθές και υπό κατάρρευση το όλο οικοδόμημα του. Είναι συνεπώς αναπόφευκτο να δημιουργούνται στον παρόντα χρόνο, συνθήκες από τις οποίες θα προκύψει μία νέα εθνική κατάσταση, που θα είναι γνήσιο τέκνο της κρίσης – όμορφο ή δύσμορφο ,αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει τώρα.

Πολλά αρχίζουν να αλλάζουν στην Ελλάδα ,χωρίς εντυπωσιακά ,θορυβώδη φαινόμενα ,αλλά αργά και σε βάθος πολιτικό ,οικονομικό ,κοινωνικό .Οι πολίτες αρχίζουν να σκέπτονται αλλιώς απέναντι στις κατεστημένες κομματικές δυνάμεις και στις πολιτικές-μιντιακές «ελίτ» του τόπου ,ιδεολογικά στερεότυπα ετών συντρίβονται ,οι γνωστοί «προβεβλημένοι» του «συστήματος» συχνά γελοιοποιούνται πλέον ,μια νέα ταξικότητα δημιουργείται στους κόλπους μίας εισοδηματικά αποδυναμωμένης κοινωνίας εκατομμυρίων μικρών και μεσαίων αστών ,η ελληνική επιχειρηματικότητα αλλάζει προσανατολισμούς ,η εσωτερική αγορά ψυχορραγεί, τα επιτελικά κέντρα της εθνικής οικονομίας ψάχνουν για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο , η νεολαία παλεύει με την ανεργία , αναζητά διεξόδους ενώπιον κλειστών οδών για δημιουργική εργασία και φλερτάρει με τη μετανάστευση.

Απέναντι σ΄ αυτά ,με το «πολιτικό σύστημα» σε άγρια παρακμή, απέναντι στο οδυνηρό άνοιγμα μίας νέας ιστορικής εποχής για την γονατισμένη απ΄ τα κτυπήματα της κρίσης Ελλάδα ,γεννάται το αγωνιώδες ερώτημα : Από ποια πηγή θα αναβλύσει η εθνεγερτική δύναμη που θα δώσει σχήμα και προοπτική στις αλλαγές που ήδη συντελούνται ,αλλά σπασμωδικά,»τυφλά» και άτακτα ,λόγω της απουσίας διευθυντικών ομάδων με αίσθηση εθνικής αποστολής;
Οσο η απάντηση θα αργεί ,οι αλλαγές θα συντελούνται με αυτοσχεδιασμούς και με τη ευχή όλων μας ότι η τύχη δεν θα είναι πολύ σκληρή για τον τόπο μας