του Νίκου Σίμου

«Επιχείρηση …επανασύνδεσης με την κοινωνία ξεκινάει η Κυβέρνηση. Το βάρος της επαφής με τους πολίτες στο Γραφείο του Πρωθυπουργού έχει αναλάβει, με εντολή Σαμαρά, ο επί πολλά χρόνια στενός συνεργάτης του, Δημήτρης Κανελλόπουλος». Αυτή είναι μία είδηση όπως την έγραψαν τα parapolitika. gr.

Βεβαίως θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι η συγκεκριμένη ευαισθησία εκδηλώνεται σε μία περίοδο με έντονο προεκλογικό χαρακτήρα, γεγονός που ακυρώνει την πρόθεση. Και πως θα γίνει η επανασύνδεση αυτή με την κοινωνία; Θα ανατραπούν αποφάσεις που έχουν φέρει την κυβέρνηση απέναντι στην κοινωνία αυτή;
Ας αναφέρουμε δύο παραδείγματα, απο τα χείλη συνομιλητών.

Η μία κυρία έχει υποστεί εγχείρηση αφαίρεση θυρεοειδούς. Είναι υποχρεωμένη, όπως δεκάδες χιλιάδες άλλοι που βρίσκονται στην ίδια μοίρα, δυστυχώς, να παίρνουν καθημερινά γνωστό φάρμακο θυροξίνης. Διαφορετικά, κινδυνεύουν να πεθάνουν. Το φάρμακο, όχι ακριβό είναι η αλήθεια, έχει βγει από τη συνταγογράφηση. Αρκετοί έχουν τη δυνατότητα να το αγοράζουν. Όμως είναι ένα σταθερό μηνιαίο έξοδο που σε ετήσια βάση απαιτεί κάποιο ποσό, το οποίο κάποιος ο οποίος βρίσκεται στα όρια της φτώχειας δεν μπορεί να το πάρει. Διότι αυτός που δυσκολεύεται οικονομικά είναι υποχρεωμένος να αγοράζει το συγκεκριμένο φάρμακο για να επιζήσει, αλλά σίγουρα έχει και άλλες δαπάνες να καλύψει. Λιγο από λίγο από κεί, μπορεί τελικώς να βρεθεί και σε κατάσταση απόγνωσης. Συμπέρασμα. Μειώνεται έτσι η κρατική δαπάνη και ευνοούνται τα πλεονάσματα, ενώ μπορεί σε βάθος χρόνου να εξισορροπηθούν και οι ισολογισμοί των ασφαλιστικών Ταμείων ή οι δημόσιες δαπάνες για την Υγεία. Γίνεται δε αυτό ή δεν γίνεται, με τον κίνδυνο για τη ζωή των πολιτών, να βαραίνει στο ένα τάσι της πλάστιγγας; Στην περίπτωση αυτή πως επανασυνδέεται η κυβέρνηση με τη συγκεκριμένη ατυχή τάξη της κοινωνίας;

Το άλλο παράδειγμα που έχει τύχει σε συνάδελφο με δίδυμα. Πέτυχαν σε ΑΕΙ. Ένας παλαιότερος νόμος έλεγε ότι λόγω της συγκεκριμένης περίπτωσης μπορούν τα παιδιά να φοιτούν στην ίδια πόλη της κατοικίας τους ώστε να μη πληρώνει ο γονιός δύο σπίτια. Αλλάζει ο νόμος και κατά τα ακαδημαϊκά έτη 2011, 2012, 2013, παύουν να ισχύουν οι ευνοϊκές ρυθμίσεις. Μπαίνουν τα παιδιά του σε Σχολή της επαρχίας, ευτυχώς στην ίδια πόλη. Ο ατυχής γονιός, τρίτεκνος μάλιστα, πληρώνει διαμέρισμα σε άλλη πόλη. Αλλάζει και πάλι ο νόμος το 2014, επαναφέρεται το παλαιότερο ευνοϊκό καθεστώς αλλά δεν έχει βεβαίως ο νόμος αναδρομικότητα και τα παιδιά του συναδέλφου δεν μπορούν να έλθουν στην πόλη των γονιών τους. Και τα έξοδα για δύο νοικουριά παραμένουν.


Συμπέρασμα. Επειδή οι αλλαγές σ’ αυτό εδώ τη χώρα που δεν είναι κράτος αλλά ...επινόηση είναι συχνές, και η αναδρομικότητα ισχύει μόνο όταν το κράτος αυτό θέλει να εισπράξει, η σύνδεση με την κοινωνία, οποιασδήποτε κυβέρνησης θα μπορεί να γίνει μόνο όταν το κράτος σταματήσει να είναι τσίρκο. Με ποιανού ευθύνη έχει γίνει αυτό και παραμένει έτσι επί τόσα χρόνια; Μα, αυτό είναι το κουίζ της ημέρας...