του Νίκου Σίμου

Στην ελληνική πολιτική σκηνή μία πολύ ενδιαφέρουσα ενασχόληση είναι το παιγνίδι με τους θεσμούς. Με άλλα λόγια το πολιτικό σύστημα απεχθάνεται την σταθερότητα των θεσμών. Οι μεν κυβερνήσεις διότι η σταθερότητα αυτή μπορεί να παρεμποδίζει τους στόχους τους και το πως θέλουν να διαμορφώνουν υπερ αυτών το πολιτικό σκηνικό και τις συνθήκες που το καθορίζουν. Όσοι δε είναι στην αντιπολίτευση ενοχλούνται από θεσμούς παγιωμένους, διότι θεωρούν πως όταν έλθει η ώρα τους, οι σταθεροί θεσμοί δεν θα τους επιτρέπουν να κάνουν αυτά που έχουν στο μυαλό τους και που, αδαπάνως, επειδή βρίσκονται στην αντιπολίτευση, νομιμοποιούνται να ξεφουρνίζουν ως ανέξοδες κοτσάνες.

Αφορμή για το σχόλιο αυτό μου έδωσαν, για μία ακόμη φορά, οι θέσεις του Ποταμιού που ανέπτυξε ο κ. Θεοδωράκης. Διότι πέραν των αυτονόητων που είπε και έχουν προείπει όλα τα κόμματα, ανεξαρτήτως αν δεν τα εφάρμοσαν όταν ήλθαν στην εξουσία ισχύει η παρακάτω πρόβλεψη: Στην απίθανη περίπτωση που ερχόταν στην αρχή το Ποτάμι, δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει όλα όσα με μεγάλη ευκολία λέει ο κ. Θεοδωράκης είτε γιατί μόνο ως τσόντα σε συγκυβέρνηση θα μπορούσε να ήταν, οπότε τον λόγο θα έχουν άλλοι. Είτε, επειδή ουδέποτε θα κυβερνήσει. Και αν κυβερνήσει θα αντιμετωπίσει είτε τα ίδια εμπόδια είτε την ανάγκη ικανοποιήσης κομματικών σκοπιμοτήτων που και όσα κόμματα υποσχέθηκαν αλλαγές δεν μπόρεσαν να υλοποιήσουν για τους λόγους αυτούς.

Μεταξύ των όσων κατέθεσε ως θέσεις του Ποταμιού ο κ. Θεοδωράκης ήταν και η κατάργηση του άρθρου 110 που ορίζει ότι ανάμεσα σε δύο αναθεωρήσεις του Συντάγματος είναι υποχρεωτικό να μεσολαβούν πέντε χρόνια. Με άλλα λόγια δεν αρκεί που τους θεσμούς οι πολιτικοί και τα κόμματα τους έχουν ξεφτιλίσει, ο κ. Θεοδωράκης προτείνει, τον Ανώτατο Νόμο ενός κράτους, τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας, να έχει το πολιτικό σύστημα τη δυνατότητα, από ...ακορντεόν που τον έχουν κάνει οι κυβερνήσεις και οι κοινοβουλευτικές τους πλειοψηφίες να τον μετατρέψει σε ..ελαστική κυλότα, όπου πολλά κιλά θα μπορούν κάθε φορά να χωρούν. Αυτό σημαίνει η κατάργηση του χρονικού περιορισμού μιας συνταγματικής αναθεώρησης. Με άλλα λόγια όποιος έρχεται στην εξουσία, αν κάτι δεν του αρέσει στο Σύνταγμα, να μπορεί να το αλλάζει κατά το δοκούν, τροποποιώντας ό, τι έχει θεσπισθεί την προηγούμενη χρονιά.

Ο φέρελπις πολιτικός κ. Θεοδωράκης θα όφειλε -μια και κολυμπάει πλέον σε βαθειά νερά- να γνωρίζει ότι υπάρχουν ξένα Συντάγματα που έχουν διατηρηθεί ως κόρη οφθαλμού πάνω από αιώνα. Και ότι το Σύνταγμα δεν προσφέρεται για συχνές αλλαγές, διότι διαφορετικά δεν θα διέφερε από οιονδήποτε Νόμο τον οποίον ανατρέπει μία επόμενη νομθετική πρόβλεψη. Εκτός εάν η πολιτική φιλοσοφία του Ποταμιού, του κ. Θεοδωράκη και όσων τον εξώθησαν να δημιουργήσει αυτό το κόμμα, ως φερετζέ κάποιου άλλου, αντιμετωπίζουν την νομιμότητα και την ανάγκη ενός σταθερού πλαισίου λειοτυργίας του κράτους ως ...παιδική χαρά στην οποία οι πολιτικοί, ως «παιδία παίζει»...