Αφορμή για τη συνάντησή μας στάθηκε η παράλληλη δημοσίευση στο «Το Portal» της συνεντεύξεως της Γιάννας Αγγελοπούλου προς τον Στέφανο Κασιμάτη στην «Καθημερινή» και του βιτριολικού κειμένου εναντίον της του μπλόγκερ Αλέξανδρου Ρασκόλνικ, όπου, μεταξύ άλλων, τίθεται το ζήτημα εάν «έχει ελεγχθεί φορολογικά η κυρία για τον πίνακα του Μαξ Ερνστ που φιγουράρει στο πίσω μέρος της φωτογραφίας».

Δώσαμε ραντεβού στο δημοφιλές «Capanna», όπου μεταξύ μιας σαλάτας νισουάζ και μιας πίτσας μαργαρίτα μού εξήγησε ότι στον διαδικτυακό τόπο που διευθύνει «εκφράζονται διάφορες απόψεις ελεύθερα». Στην εύλογη απορία πώς γίνεται «Το Portal», που χρηματοδοτείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, να μην απηχεί τις απόψεις του, η απάντηση ήταν ότι «δεν έχουμε περιορισμούς από το κόμμα». Πώς όμως ο στιχουργός του «Σαν παλιό σινεμά» και ομοτράπεζος του Μάνου Χατζιδάκι έγινε συνοδοιπόρος του Αλέξη Τσίπρα;

«Πριν από τέσσερα περίπου χρόνια, ένας πυρήνας ορισμένων ανθρώπων με τον Σταύρο Θεοδωράκη ξεκινήσαμε το “Protagon”. Ημουν μέτοχος και αρθρογραφούσα δύο με τρεις φορές τη βδομάδα. Ηταν η εποχή που άρχισα να ασφυκτιώ με την πολιτική κατάσταση και να καταλαβαίνω ότι πέσαμε στον λάκκο με τα φίδια. Τότε συνειδητοποίησα ότι το πολιτικό προσωπικό που είχε διαχειρισθεί τα πράγματα τα τελευταία χρόνια και συνεχίζει να τα διαχειρίζεται σήμερα είναι ανεπαρκές. Απογοητεύτηκα. Λόγω χαρακτήρος, έψαξα το φωτεινό σημείο μέσα σε αυτό το φθαρμένο τοπίο. Ξαφνικά, το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα άρχισε να μου προκαλεί το ενδιαφέρον -και λόγω του νεαρού της ηλικίας του• πρέπει να ήταν τότε 37-38 ετών. Αρχισα να παρατηρώ και να μαθαίνω γι’ αυτόν και άκουσα καλά λόγια, ότι είναι πιστός φίλος και σωστός οικογενειάρχης. Περιέργως πώς -διότι εσύ που με ξέρεις τριάντα χρόνια γνωρίζεις ότι ήμουν πάντα από το Κέντρο προς Δεξιά- άρχισα να σκέφτομαι μήπως η Αριστερά έχει τη λύση. Εγραψα λοιπόν μια σειρά από άρθρα, με το τελευταίο να τιτλοφορείται “Μήπως ο Αλέξης μπορεί;”. Δεν είχα κάτι στο μυαλό μου, ούτε πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό πολιτικά. Το άρθρο τελείωνε με τις εξής φράσεις: “Αλλά ας σταματήσω εδώ. Πολλά είπα για τον άνθρωπο. Να τον φτύσω κιόλα, μην τον ματιάξω”. Λίγες ημέρες αργότερα, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε “Μακάρι, βρε Αρη, να με φτύνανε όλοι όπως με φτύνεις εσύ”. Συμπαθηθήκαμε τηλεφωνικά και είπαμε να γνωριστούμε από κοντά».

Διακόπτω τη διήγησή του και τον ρωτάω μήπως είναι σαν το ανεμόπτερο, που κινείται αναλόγως της φοράς του ανέμου. «Οταν έγραφα τα άρθρα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 3%. Αλλωστε, φοβούμαι ότι είμαι ακόμη γραμμένος στη Νέα Δημοκρατία, διότι, προκειμένου να ψηφίσω τον Σαμαρά, που τον ήθελα για αρχηγό της Ν.Δ., έγινα μέλος του κόμματος, αλλιώς δεν είχα το δικαίωμα να ψηφίσω. Αυτό το ολίσθημα δεν το έχω διορθώσει ακόμη».

Διερωτώμαι αν έχει γραφτεί στον ΣΥΡΙΖΑ. «Οχι, δεν μ’ αρέσει να είμαι γραμμένος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν γνωρίζω πολύ κόσμο στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο πολύ αγαπητός φίλος Χριστόφορος Βερναρδάκης, καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και φίλος του Αλέξη, σκέφθηκε να με ενθαρρύνει να δημιουργήσω ένα portal, το οποίο δεν θα απηχούσε μόνο τις απόψεις του κόμματος. Ετσι, κάναμε “Το Portal”».

Την ώρα του επιδορπίου, ενός αλησμόνητου σεμιφρέντο, ζητώ τη γνώμη του για τις πολιτικές εξελίξεις. «Οι δανειστές μάς ζήτησαν κάποιες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες δεν κάναμε. Αντ’ αυτού, επιτεθήκαμε στη μεσαία τάξη, οι τράπεζες έκλεισαν τις στρόφιγγες, οι μικρές επιχειρήσεις πτωχεύουν η μία μετά την άλλη και βοηθούνται μόνο οι ίδιοι άνθρωποι, που είναι υπεράνω νόμων. Η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να εκλεγούν οι νέες δυνάμεις και να τους δοθεί η ευκαιρία να χειρισθούν τα πράγματα με άλλη πολιτική νοοτροπία. Αν αποτύχουν, απέτυχαν. Ας βγουν όμως πρώτα».