του Νίκου Σίμου

Μία πρόσφατη έρευνα της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεαίας έδειξε ότι σχεδόν ένας στους δύο Έλληνες δεν εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα. Μερικές μέρες μετά, σε τηλεοπτική εκπομπή, ελληνίδα βουλευτής αποκάλυψε ότι της έγινε πρόταση εξαγοράς της, με ένα σημαντικό ποσό, προκειμένου να φύγει από το κόμμα στο οποίο ανήκε και να ψηφίσει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το τι συνέβη πραγματικά θα το διερευνήσει η Δικαιοσύνη, καθώς ο ’ρειος Πάγος έδωσε εντολή να ανοίξει ξανά ο φάκελλος που είχε κλείσει και που αφορούσε δημοσιεύματα περί εξαγοράς βουλευτών κλπ.

Η ουσία της υπόθεσης, όπως προαναφέρθηκε είναι στα χέρια της Δικαιοσύνης. Αυτό αφορά στο νομικό και στο ποιινικό κομμάτι που είναι δική της αρμοδιότητα. Υπάρχει όμως το πολιτικό κομμάτι, δηλαδή το κόμμα που κρύβεται πίσω από την διερευνούμενη καταγγελία και την απήχηση αλλά και επίδραση που έχουν τέτοιες υποθέσεις επί του λαού, όταν βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Πριν καν γίνουν οι εκτιμήσεις για την επιρροή του συγκεκριμένου γεγονότος στην κοινή γνώμη, αρκεί η αναδρομή στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που προαναφέρθηκαν και τα οποία δείχνουν την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα, εμπιστοσύνης που αφορά βεβαίως και το ηθικό κομμάτι της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Το βέβαιο είναι ότι πιο χαμηλά δεν θα μπορούσε να ξεπέσει ο πολιτικός κόσμος στα μάτια ενός λαού. Μερικά παραδείγματα τα οποία δικαιολογούν αφ’ ενός την απαξίωση του πολιτικού βίου αλλά και την δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης του λαού στους πολιτικούς. Ένας πρώην υπουργός είναι στη φυλακή, ενώ ένας άλλος έχει καταδικασθεί και έπονται και άλλες δίκες του για κρυμμένα εισοδήματα που προφανώς δεν δικαιολογούνται από τις αποζημιώσεις που λάμβανε ως βουλευτής και υπουργός. Ένας άλλος υπουργός, στενός συνεργάτης πρώην πρωθυπουργού του εκσυγχρονισμού μαζί με άλλον στενότατο συνεργάτη του ίδιου πρωθυπουργού παραπέμπονται για δωροληψία στην περιβόητη υπόθεση της Ζήμενς. Συγχρόνως άφωνος ο λαός διαβάζει πληροφορίες για εξοπλιστικά προγράμματα στα οποία εμπλέκονται υπουργοί, πρώην στρατιωτικοί, επιχειρηματίες κ.α. και συνθέτουν τον ιστό της ελληνικής πολιτικοεπιχειρηματικής διαπλοκής. Αποτέλεσμα της οποίας ήταν ο πλουτισμός των εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι τωρα «τρώνε τα έτοιμα» σε μία στιγμή που, πάλι με στοιχεία του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας, οι φτωχοποιημένοι Έλληνες υπερβαίνουν τα 6 εκατομμύρια.

Μετά από όλα αυτά τι εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ένας λαός στους πολιτικούς του; Η μεταπολιτευτική παρακμή σε όλο της το μεγαλείο.

Τι προέχει; Ένα ξεκαθάρισμα και παραδειγματικές τιμωρίες. Οι μεν ένοχοι δεν πρέπει να την γλυτώσουν. Το δε πολιτικό σύστημα, αλλάζοντας ρότα να αποβάλει από τους κόλπους του τους απατεώνες. Μπορεί να γίνει εύκολα αυτό; Όχι βεβαίως. Ειδικά αν αποδειχθεί ότι ευσταθούν οι αποκαλύψεις της βουλευτού και, κυρίως, αν πίσω από τις όζουσες αυτές πρωτοβουλίες βρίσκεται συγκεκριμένο κόμμα ή είναι αυτόβουλες ενέργειες κάποιων μαφιόζων που μπήκαν και στην πολιτικκή για να τη διαβρώσουν. Και στη μία περίπτωση και στην άλλη η ευθύνη είναι τεράστια. Διότι αν είναι μπλεγμένο κόμμα τότε του αξίζει η καταδίκη του από τον ίδιο τον λαό. Και ξέρουμε με ποιο τρόπο αυτό γίνεται. Αν είναι πρωτοβουλίες στελεχών του, ερήμην αυτών που θα έπρεπε να ξέρουν ποιούς έχουν στους κόλπους τους, τότε είναι επικίνδυνοι, διότι εξ ασύγγνωστης άγνοιας επιτρέπουν την είσοδο στην πολιτική μεθόδων Καμόρας.