Αναγνωστάρια μου, εξαιρετική ταινία «Tο τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», ε; Σε αυτή τη μαγική για μένα πόλη έγινε και το ραντεβού με την τρόικα, όπου εμείς ως χώρα παίζουμε τον ρόλο της υπέροχης Maria Schneider, στην ιστορική φυσικά στιγμή κατά την οποία το βούτυρο αποτελεί το κυρίαρχο αξεσουάρ, και η τρόικα τον ρόλο του Marlon Brando. Θα μου πείτε ότι ο πόνος σοδομισμού όταν από το παραθύρι βλέπεις την Οπερα στο Παρίσι είναι πιο «γλυκός» από το να πονάς και από φωταγωγό να βλέπεις τα ΚΤΕΛ στο Περιστέρι. Το δέχομαι... Και μιας που αναφέρθηκα στο Παρίσι, πόσο αξιοθρήνητοι είναι οι εξουσιοφρενείς που, για να αποκτήσουν «κομπινεζόν» δισεκατομμυρίων, πρόδωσαν, καταπάτησαν νόμους και βγάλανε τη γλώσσα σε εκατομμύρια οπαδούς τους. Τι αξιοθρήνητο τέλος.

Και τώρα, φίλοι μου, ας ξεκινήσουν οι... τηλεοπτικοί χοροί. Πρώτος και καλύτερος, γιατί θα έχουμε και συνέχεια παρακάτω, η εμπλοκή στη συνεργασία της Ελλης Στάη και του Mega. Και γίνομαι περισσότερο συγκεκριμένη, λέγοντάς σας πως μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές τα νέα θέλουν να απομακρύνεται το ενδεχόμε της συνεργασίας της Ελλης Στάη με το Δελτίο Ειδήσεων του Μεγάλου Καναλιού, που μέχρι πριν από λίγες μέρες θεωρείτο δεδομένο, για τη θέση σχολιάστριας. Την ίδια στιγμή, σε ένα άλλο κανάλι, στο «Εpsilon», τα «Αποκαλυπτικά» με τον Μένιο Φουρθιώτη περιλαμβάνονται στα Τop 5 των εκπομπών στο είδος τους.

Τραυματική εμπειρία

Την είδα και την άκουσα την Ελένη Μενεγάκη και όχι απλώς τη συμπόνεσα, αλλά φούντωσαν μέσα μου οι μνήμες του τρόμου που έζησα μαζί με το παιδί μου όταν πήγαμε να περάσουμε μία εβδομάδα στον παράδεισο των παιδιών (τη Γιουροντίσνεϊ εννοώ). Η Ελένη, λοιπόν, παραμυθιασμένη από τον γιο της, μπήκε στο τρένο. Σε αυτό το καταραμένο τρένο έχω μπει και εγώ. Η διαφορά με τη Μενεγάκη ήταν ότι εγώ ήξερα και αποφάσισα να θυσιαστώ, ενώ εκείνη τη βρήκε το κακό ανυποψίαστη. Λέει η Μενεγάκη, λοιπόν, στην εκπομπή της το εξής: «Εγώ πάντως από το τρένο κατέβηκα με πολύ κλάμα. Μπήκε πρώτα αυτός και μου είπε: “Μαμά, καταπληκτικό... Μαμά, μη φοβάσαι!”. Ανεβήκαμε οι δυο μας και... να ουρλιάζω, να κλαίω. Παιδιά, νόμιζα αυτό το ένα λεπτό ότι τελείωσα, πεθαίνω, εδώ θα μείνω... Ο Αγγελος γέλαγε, νόμιζε ότι έκανα πλάκα... Οταν κατεβήκαμε, ήμουν πασαλειμμένη με μύξες και δάκρυα και να τρέμω και να του λέω: “Δεν θα σου το συγχωρέσω αυτό που μου έκανες... Θα μπαίνεις μόνος σου σε οτιδήποτε άλλο. Δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τη μάνα σου. Να πάθω τίποτα; Θες να πεθάνω; Γιατί με έβαλες;”. Μου κόπηκε η ανάσα... Δεν έπρεπε να ανέβω». Εγώ πάλι, Ελένη μου, ούρλιαζα στο «κανόνι», όπου για δευτερόλεπτα βρίσκεσαι στο κενό… Το παιδί μου επίσης γελούσε ασταμάτητα, όπως και στο «Σπίτι των φαντασμάτων». Νομίζω ότι εξαιτίας της εμπειρίας μου με το τρένο της Γιουροντίσνεϊ, δεν θα μπω ούτε στον Οδοντωτό.

Τα καλσόν σε εκπομπή

«Αταίριαστοι» στον ΣΚΑΪ με Γιάννη Ντσούνο και Χρήστο Κούτρα. Τους συγκεκριμένους δημοσιογράφους τους ξέρω σχεδόν από μικρά παιδιά, όταν παιδί ήμουν και εγώ. Μ’ αρέσουν ως δίδυμο, γιατί έχουν ξεπεράσει τις τηλεοπτικές «παιδικές αρρώστιες». Αυτό το μαρτύριο, όμως, μανούλα μου, να προσπαθείς να δεις την εκπομπή τους και να μοιάζει η κύρια εκπομπή «ένθετη» σε παρουσίαση καλτσοβιοτεχνίας; Θα μου πεις, καιροί που είναι, αγαπάμε και τα «έξυπνα σουτιέν», τις «έξυπνες σήτες» και τα «έξυπνα πασούμια», αλλά η κυρία που μου εξηγεί τα χαρακτηριστικά του καλσόν, που αντέχει σε δαγκώματα σκύλου και στο χάιδεμα του Ψαλιδοχέρη, κρατάει τόσο σε διάρκεια, που δεν ξέρω ποιος είναι ένθετος σε ποιον. Τέλος πάντων, τα παιδιά είναι μια χαρά και, αν και απεχθάνομαι τις πολιτικές κουβέντες και αναλύσεις, έχουν τον τρόπο να κάνουν τις κουβέντες «φιλικές προς τον τηλεθεατή».

«Πολιτικές υποθέσεις»

Ο δημοσιογράφος και διευθυντής του «newpost», Τάκης Χατζής (φωτ.), αναλαμβάνει την παρουσίαση εκπομπής με τίτλο «Πολιτικές υποθέσεις», κάθε Κυριακή, 11-12 το πρωί, στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Μαζί του οι δημοσιογράφοι Μαίρη Πολλάλη, Αγγελική Κιλιντζόγλου και Αναστασία Γαλάνη. Στο ίδιο κανάλι, ο Παύλος Τσίμας είναι υποψήφιος να αναλάβει εκπομπή, ενώ σε δυσμένεια βρίσκεται ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, αλλά όλα δείχνουν ότι θα μείνει μέχρι το τέλος της χρονιάς. Παράλληλα, πυκνώνουν τα «μαύρα σύννεφα» πάνω από την εκπομπή της Μαρίας Ηλιάκη και του Μάκη Πουνέντη. Επίσης, μια χαρά από πλευράς τηλεθέασης τα πηγαίνει η εκπομπή με τον Γιώργο Αυτιά και τη Μάγδα Τσέγκου. Ωστόσο, πρέπει να κάνω μια σύσταση στη Μάγδα. Να αφήνει την ανάσα του Γιώργου να εκπνεύσει και μετά να αρχίζει την ερώτηση. Είναι από τις λίγες συμπαρουσιάστριες που έχουν τόσο χώρο/χρόνο και ρόλο σημαντικό σε μια εκπομπή. Δεν χρειάζεται να ζει με το άγχος της «ατάκας».


Η λάμψη της Ζωής

Είδα την πρεμιέρα της Ζωής Λάσκαρη, στη σκηνή του θεάτρου «Αθηναΐδα», που θυμίζει ακόμη μία φορά ότι ηθοποιός σημαίνει φως. Ανάμεσα στο σκοτάδι και την παρακμή που κυκλώνει το περιβάλλον γύρω από τη σκηνή ερμηνεύει Πίντερ, εκτυφλωτικά φωτεινή, μαζί με τη Βέρα Κρούσκα και τον Βασίλη Βασιλάκη και μας θυμίζουν την αδυσώπητη νοσταλγία της παρέας της νιότης. Το χιούμορ Πιντερικό, οι φωτισμοί συγκλονιστικοί, το σκηνικό μαγικό και η παράσταση αφιερωμένη στη Νόνικα Γαληνέα, η οποία στην πρώτη σειρά χειροκροτούσε, μη μπορώντας να κρύψει τη συγκίνησή της. Εκπληκτική στην επικοινωνία η Πέπη Ραγκούση, η οποία υποδέχθηκε άψογα τους καλεσμένους (Αδωνι Γεωργιάδη, Ευγενία Μανωλίδου, Γιώργο Βαρδινογιάννη, Πέτρο Δούκα, Ελένη Μουλούκη, Ηλία Ψινάκη, Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, Αλεξάνδρα Τσόλκα, Μένιο Φουρθιώτη, Ανθή Τούμπη, τις κόρες της Ζωής, την εγγονούλα της και φυσικά τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο). Πλεονασμός να μιλήσω για το «στήσιμο» της Λάσκαρη στο κοινό και στον φακό... Διαθέτει αυτή τη μοναδική σαγήνη της σταρ, επιλέγοντας για ακόμη μια φορά το λευκό για τη σκηνή και το μαύρο για τις μεγάλες αγκαλιές που μοίρασε μετά, «κερασμένες» με το μοναδικό της γέλιο.