Ο ταλαντούχος πρωταγωνιστής του θεάτρου υποστηρίζει ότι οι εθνοπατέρες «συνεχίζουν να μιλούν μια εκτός τόπου και χρόνου ξύλινη γλώσσα, αποφεύγοντας την ανθρωποκεντρική προσέγγιση των πραγμάτων»

Δίνουμε ραντεβού στο «By the glass», ένα σχετικώς νέο wine bar, απέναντι από τη Ρωσική Εκκλησία στη Φιλελλήνων. Δείχνει ενθουσιασμένος από το μέρος και την ατμόσφαιρα που αυτό αποπνέει. Τραπεζίτες, ερωτευμένα ζευγάρια και λάτρεις του οίνου έχουν πάρει από νωρίς θέση, απολαμβάνοντας την ησυχία που προσφέρει η στοά Ράλλη. Η Φωτεινή, δημιουργός και ψυχή του «By the glass», σπεύδει να μας υποδεχθεί και να μας προτείνει τα πιάτα της ημέρας και τα κρασιά. Διαλέγουμε ένα ταρτάρ μόσχου και μια πράσινη σαλάτα για αρχή και ένα ριζότο με μανιτάρια και τρούφα, καθώς και μπιφτεκάκια με ντιπ γιαουρτιού για κυρίως. Συνοδεύουμε το γεύμα μας με Ηδυσμα Δρυός για τον Αντώνη και Coronas του Torres, για ευνόητους λόγους, για τον υπογράφοντα.

«Χαίρομαι που το κέντρο της Αθήνας αρχίζει να βρίσκει ξανά τον ρυθμό του, ιδίως αυτή η περιοχή, που κάποτε είχε πολλή ζωή», είναι το πρώτο του σχόλιο. «Νομίζω ότι δειλά-δειλά αρχίζουμε και πάλι να βγαίνουμε, να πηγαίνουμε σε ταβερνάκια ή να βλέπουμε παραστάσεις. Εχουμε πλέον συνειδητοποιήσει ότι η κατάσταση δεν θα αλλάξει άμεσα και προσπαθούμε να πάρουμε αναπνοή μέσα σε αυτό το περιβάλλον».

Τον ρωτώ πώς βλέπει την πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας. «Δεν είμαι ειδικός, αλλά έχω την εντύπωση ότι οι πολιτικοί ακόμη δεν έχουν καταλάβει ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί. Συνεχίζουν να μιλούν μια εκτός τόπου και χρόνου ξύλινη γλώσσα, αποφεύγοντας συστηματικά την ανθρωποκεντρική προσέγγιση των πραγμάτων. Ειλικρινά, δεν μπορώ να διακρίνω μια πολιτική που να κάνει καλύτερη τη χώρα μου, οπότε δεν ξέρω ποιον να πρωτοπιστέψω και πού να ακουμπήσω».

Η επόμενη ερώτηση αφορά την κυβέρνηση Σαμαρά. «Δεν τον νιώθω ότι ηγείται ενός λαού. Οχι βεβαίως ότι βλέπω τον Τσίπρα και τον θεωρώ τον νέο ηγέτη. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα, κατά τη γνώμη μου, έχει καταρρεύσει και αυτοί κάνουν ότι όλα είναι μια χαρά. Βάζοντας κάτω τους αριθμούς μπορεί να βρεθεί μια λύση στην κρίση χρέους, αλλά εμείς χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω. Μια πρόταση που να βελτιώσει τους τομείς των ηθικών αξιών και της αισθητικής μας». Ο Αντώνης Λουδάρος θεωρεί ότι «η πολιτική δεν είναι μόνον διαχείριση, αλλά κυρίως όραμα. Δεν θέλει πολύ ψάξιμο, αρκεί να κοιτάξεις λίγο γύρω σου και να πάρεις τα καλά στοιχεία από διάφορες χώρες. Πρώτα, όμως, πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, αρχίζοντας με τον σεβασμό προς τον απέναντί μας. Δεν είναι δυνατόν να πετάμε τα σκουπίδια μας όπου να ’ναι και το μόνο που να μας ενδιαφέρει να είναι το πώς θα επωφεληθούμε προσωπικά από τις περιστάσεις. Σε αυτό το κομμάτι πρέπει να επενδύσουμε πολύ, στην Παιδεία. Επίσης, θα μπορούσαμε να επενδύσουμε στη βιομηχανία του πολιτισμού, σε συνδυασμό με τον τουρισμό. Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να γίνει ένα τεράστιο στούντιο, όπου θα γυρίζονται ξένες ταινίες».

Την ώρα του επιδορπίου, ενός αλησμόνητου σουφλέ σοκολάτας, το οποίο, παρότι γλυκατζής, αρνείται να αγγίξει, η συζήτηση μεταφέρεται στην παράσταση «Θα περάσει κι αυτό», που παίζεται στο Θέατρο Badminton από Τετάρτη έως και Κυριακή. «Υποδύομαι την κυρία Επιθεώρηση και χαίρομαι ιδιαίτερα που το κοινό δείχνει τέτοια ανταπόκριση, διότι ο χώρος είναι μεγάλος». Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να τον ρωτήσω για την guest εμφάνιση του Φίλιππου Νικολάου. «Θα σου κάνω μια εξομολόγηση. Οταν σκέφτομαι τον εαυτό μου πολύ μικρό (θα ήμουν, δεν θα ήμουν τεσσάρων ετών), ανασύρω από τη μνήμη μου μία εικόνα: να βάζω στο πικάπ το τραγούδι “Οταν” και να υποδύομαι τον Φίλιππο Νικολάου. Αυτή ήταν, θαρρώ, η πρώτη εξάσκησή μου στην υποκριτική. Είναι ένας σπουδαίος κύριος, με “Κ” κεφαλαίο».