Όταν τον Ιανουάριο 1981 λόγω της πολιτικής επιμονής του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ξεκινούσε η Ελλάδα πορεία ως πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας , δεν καταλάβαιναν οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί πόσα πολλά σήμαινε εκείνη η εξέλιξη για τη χώρα. Το απέδειξε αυτό περίτρανα η συνέχεια : Πολιτικές πρακτικές και ρητορείες εκτός πραγματικότητας, εμμονή σε κομματισμούς και πελατειακές συνήθειες πολιτικών επιτελείων με προ-αστική συνείδηση. Ήμασταν στην αρχή του Μεγάλου Ύπνου των πολιτικών «αστέρων» της εποχής. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις σοβαρών πολιτικών στα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία τότε συνολικά συγκέντρωναν ποσοστά γύρω στο 85% των ψήφων του ελληνικού λαού .

Το ίδιο πάλι ,βυθισμένο σε μία αυτάρεσκη εσωστρέφεια και σε παλαιομοδίτικα «παιχνίδια» εξουσίας ,το πολιτικό σύστημα των Αθηνών δεν κατάλαβε το 1990 τι σήμαινε και για την Ελλάδα  το συγκλονιστικό γεγονός της πτώσης το «Τείχους»,που άλλαζε άρδην το μεταπολεμικό σκηνικό της Ευρώπης και τους συσχετισμούς δυνάμεων στον κόσμο .Συνέχισε λοιπόν το «σύστημα» να ασχολείται κατά βάση με «τα δικά του» και υποδέχθηκε με χαλαρό χειροκρότημα και με χασμουρητά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ,το 1992, που επρόκειτο να αλλάξει δραματικά τις οικονομικές και κοινωνικές πραγματικότητες στην Ευρώπη,και στην Ελλάδα βέβαια . Στα «δικά της» και τότε η πλαδαρή εγχώρια πολιτική «ελίτ» .Κι’ έτσι, χωρίς άγχος και πνευματική βάσανο ,το ελληνικό «πολιτικό σύστημα» μπήκε σε λίγα χρόνια χαρωπό στη Ζώνη του Ευρώ, για να πάρει πλέον από εκεί το δρόμο για τη μεγάλη κατηφόρα ,που πήρε σχήμα και μορφή στην κεφαλή του Γ. Α. Παπανδρέου το 2010.

Τέλος του 2014.Τώρα,με τους θυελλώδεις ανέμους της κρίσης να σαρώνουν τα πάντα στη χώρα μας ,όλοι οι «μεγάλοι»της πολιτικής μας σκηνής είναι αλαφιασμένοι «στα κάγκελα» .Δεν υπάρχει λόγος έκπληξης και μεγάλων ερωτημάτων γι’ αυτό .Ούτε και σήμερα γνωρίζουν , τι ακριβώς τους συμβαίνει και τι θα πρέπει να κάνουν .Πάντως ,το «μπάχαλο» δεν τους το παίρνει κανείς.

Είναι όλο δικό τους.