Του Νίκου Σίμου

Τις τελευταίες ημέρες που οι εξελίξεις έχουν ανεβάσει και τους πολιτικούς προβληματισμούς, ακούς από νεοδημοκράτες είτε να λένε ότι «εμείς ανήκουμε στην Νέα Δημοκρατία αλλά όχι αυτήν όπως είναι σήμερα» είτε να λένε «είμαστε δεξιοί αλλά της λαϊκής δεξιάς και όχι της σημερινής, όπως εκφράζεται από τη ΝΔ». Και στη μία περίπτωση και στην άλλη –μολονότι οι ιδεολογικές ταυτότητες έχουν συντριβεί από την κρίση και την ανάγκη να επιδεικνύεται πολιτικός ρεαλισμός και όχι θεωρητικά φληναφήματα- το συμπέρασμα είναι ένα. Ότι οι ψηφοφόροι της ΝΔ, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε και στην ιδεολογία της και στην πρακτική της εξάσκηση, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δεν αναγνωρίζουν το κόμμα στο οποίο θα ήθελαν να ανήκουν.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε προσδιορίσει την Νέα Δημοκρατία, όταν την ίδρυε, ως το κόμμα του ριζοσπαστικού φιλευθερισμού που ερχόταν να καλύψει τον πολιτικό χώρο από τις παρυφές της άκρας δεξιάς μέχρι τις παρυφές της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ο ριζοσπαστισμός στην πολιτική του Καραμανλή είχε κοινωνικό πρόσωπο και μολονότι ο ίδιος κατηγορήθηκε και για «σοσιαλμανία» που σε ορισμένες περιπτωσεις μπορεί να επιβάρυνε το επενδυτικό κλίμα, εν τούτοις παρέδωσε ακμάζουσα οικονομία, την οποία εκμεταλλεύτηκε ο Ανδρέαςγια να ασκήσει κοινωνική πολιτική, ελάχιστα ελλείμματα και υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Κυρίως η πολιτική Καραμανλή είχε κοινωνικό πρόσωπο. ’λλωστε και ένας εκ των στενών συνεργατών του, ο Ευάγγελος Αβέρωφ συνήθιζε να λέει όταν ερωτάτο για την ιδεολογία του, ότι στα εθνικά θέματα ήταν δεξιός, στα οικονομικά φιλελεύθερος και στα κοινωνικά αριστερός.
Αυτό το μίγμα ιδεολογίας και πολιτικής πρακτικής δεν υπάρχει σήμερα στη ΝΔ που είναι φάντασμα του παλαιού της εαυτού. Με περίεργα σκληρά δεξιά ανοίγματα παλαιοκομματικού τύπου, με κλειστές ομάδες διαχείρισης της κυβερνητικής πολιτικής, με απουσία ανοιγμάτων σε στελέχη και στην κοινωνία, λες και ένα είδος πολιτικής αγοραφοβίας κατέλαβε το κόμμα, ήταν επόμενο να έχει παύσει για τα εκατομμύρια ψηφοφόρων της να είναι το κόμμα που ήξεραν.
Η Νέα Δημοκρατία ήταν η συνέχεια ενός κόμματος που αντιπροσώπευε την προδικτατορική λαϊκή Δεξιά και που δεν στηριζόταν στο κεφάλαιο, αλλά το σεβόταν ως επενδυτικό μοχλό. Βασιζόταν σε μία μεσαία τάξη, στους αγρότες και, γενικώς, σ’ αυτούς που αποκαλούμε νοικοκυραίους. Βασιζόταν στην τάξη που μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο, με την δουλειά της και με κόπο, κατόρθωσε να ορθοποδήσει και συγχρόνως να αποτελέσει ένα σημαντικό τμήμα της ραχοκοκαλιάς της χώρας. Αυτή η τάξη έχει την δική της ηθική και τις δικές της αρχές. Αρχές που της ήταν αδιανόητο να καταπατηθούν από τα ίδια της τα πολιτικά μέλη. Οι αρχές αυτές πέρασαν και στη συνείδηση του σκληρού πυρήνα των οπαδών της ΝΔ. Και δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς αφού και το μητρικό κόμμα και το διάδοχο είχαν τον ίδιο ιδρυτή. Η σημερινή μετεξέλιξή του εμφανίζει έλλειμμα των παραπάνω στοιχείων της παλαιάς ΝΔ. Εξ ου και η διαρροή ψηφοφόρων και η απλή παγίωση του κόμματος σε ιστορικά χαμηλά του, και μάλιστα με νέο αρνητικό ρεκόρ.