του Νίκου Σίμου

Οι εκλογές υπήρξαν πάντοτε το μεγάλο παιγνίδι της αλήθειας για τα κόμματα και τους πολιτικούς αρχηγούς. Όχι διότι λένε την αλήθεια στους ψηφοφόρους, προεκλογικά, αλλά διότι επειδή δεν έχουν τηρήσει τις δεσμεύσεις τους αποκαλύπτονται οι ψευδείς υποσχέσεις τους. Αυτό ισχύει πρωτίστως για τα κόμματα εξουσίας, βεβαίως.

Λ.χ. ως πολίτης ψηφοφόρος και όχι ως δημοσιογράφος θέλω να πιστεύσω αυτά που είπε ο πρωθυπουργός, αλλά οι προηγούμενες δεσμεύσεις που δεν κράτησε με κάνουν να δυσπιστώ, δικαιολογημένα. Και όπως σκέπτομαι εγώ προφανώς σκέπτονται και άλλοι ψηφοφόροι.
Πχ. Υποσχέθηκε μείωση, σταδιακή του ΕΝΦΙΑ, ξεκινώντας από το 2015. Του φόρου δηλαλη στα ακίνητα για την διαμόρφωση του οποίου ο ίδιος ο κ. Σαμαράς ομολόγησε ότι έγινε «λαθάρα».

Υποσχέθηκε μείωση των φορολογικών συντελεστών στο φόρο εισοδήματος σε όλη την κλίμακα, με τον ανώτατο συντελεστή να υποχωρεί στο 33%.

Υποσχέθηκε για τις επιχειρήσεις την καθιέρωση ενιαίου φόρου επιχειρηματικών κερδών στο στο 15%
Υποσχέθηκε να εξετασθεί (κοινώς πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο) η επέκταση της δυνατότητας καταβολής ΦΠΑ μόνο όταν το τιμολόγιο πληρωθεί σε επιχειρήσεις με τζίρο μέχρι και 2 εκατομμύρια ευρώ και η απαλλαγή από τον ΦΠΑ επιχειρήσεων με τζίρο μέχρι 20.000 ευρώ.
Υποσχέθηκε κατάργηση του πόθεν έσχες για πρώτη κατοικία και ότι θα εξετασθεί «ενδεχόμενη» επέκταση της απαλλαγής ΦΠΑ για την πρώτη κατοικία.

Αυτά τα ίδια περίπου είχαμε ακούσει και στο Ζάππειο 2 όταν είχε εξαγγείλει επτά βήματα επανεκκίνησης της Οικονομίας.
Είχε προτείνει και τότε συντελεστή κερδών στις επιχειρήσεις 15%, όπως και τώρα!
Είχε προτείνει ανώτατο συντελεστή φορολογίας εισοδήματος μέχρι 30%. Τώρα τον ανέβασε στο 33%
Είχε προτείνει πολύ περισσότερα για τον ΦΠΑ τότε που σήμερα περιορίζεται στην εξέταση της δυνατότητας να μη πληρώνεται για την πρώτη κατοικία.

Ας μην αναφερθούμε σε άλλες υποσχέσεις όπως η επιδότηση επιτοκίου πρώτης κατοικίας κλπ. Όμως οι συνταξιούχοι των κατωτέρων συντάξεων, μέχρι των 700 ευρώ, στους οποίους είχε δοθεί η υπόσχεση περί αποακτάστασης των αδικιών που έγιναν, θυμούνται την αναφορά του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάθε φορά που τους έκοβε η κυβέρνηση την σύνταξη.

Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε παραπάνω, παρ’ όλο ότι υπάρχουν και άλλα που δεν τηρήθηκαν. Όταν όμως κάποιος πολιτικός αρχηγός αναλαμβάνει τέτοιες δεσμεύσεις ή ξέρει τι λέει, οπότε είναι αναπόφευτκο να τίθεται υπό την κρίση των πολιτών ως προς ό, τι τους έταξε, ή δεν ξέρει τι θα βρει (για να τον δικαιολογήσουμε) οπότε αυτό αναδεικνύει επικίνδυνο πολιτικό ερασιτεχνισμό. Διότι δεν νοείται υποψήφιος κυβερνήτης που να μην έχει στην κρατική μηχανή τους δικούς του μηχανισμούς που να τον ενημερώνουν για το τι συμβαίνει.
Προφανώς η επανάληψη ορισμένων από τις εξαγγελίες του Ζαππείου 2 έγινε διότι, ως γνωστόν, η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως...