«Την Ελλάδα τη λεηλατούν τα ίδια της τα παιδιά» δηλώνει ο γνωστός ηθοποιός και διερωτάται «ποιες άλλες δυτικές χώρες καμαρώνουν για δύο εμφυλίους;»


Η διακόσμηση είναι θεατρική, με ιδιαίτερη έμφαση στο κόκκινο χρώμα. Μπαρόκ πολυέλαιοι, βαριές κουρτίνες και έπιπλα μεσοπολέμου δίνουν τον τόνο στο ισόγειο του «Faust». «Εδώ παίζετε;», ρωτώ τον οικοδεσπότη, δείχνοντας μια υπερυψωμένη σκηνή στο βάθος της αιθούσης. «Οχι, οι θεατρικές παραστάσεις γίνονται στον πρώτο όροφο. Αυτό που βλέπεις είναι μέρος του ντεκόρ», απαντά γελώντας. Στην είσοδο δύο αφίσες με ενημερώνουν για την καλλιτεχνική επικαιρότητα του χώρου. «Βουβός σερβιτόρος» και «Προσγείωση» είναι οι δύο παραστάσεις που παίζονται, με πρωταγωνιστές τον ίδιο, τον Γιώργο Χρανιώτη και την Πέγκυ Τρικαλιώτη. Μια σαλάτα με ρόκα, παρμεζάνα, μπλούμπερις και γλυκόξινη σος με πορτοκάλι, συνοδευόμενη από μπριος γεμιστά με σπανάκι, ντοματίνια και αυγό ποσέ, αρωματισμένο με λάδι τρούφας και από μια μπρουσκέτα με πέστο λιαστής ντομάτας, φιλέτο αντζούγιας, φύλλο κόλιαντρου και κάππαρη κάνουν την εμφάνισή τους στο τραπέζι, μαζί με ένα κόκκινο κρασί Μετόχι Χρωμίτσας του Τσάνταλη.

«Πώς σου φάνηκε το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής;» τον ρωτώ. «Το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει τολμηρό και επικίνδυνο. Τα συμφέροντα είναι αντικρουόμενα. Πολλά λόγια ειπώθηκαν προεκλογικά, που, αν γίνουν πράξη, η χώρα μπορεί να ζήσει δύσκολες εποχές. Ως συνήθως, όμως, άλλα λένε πριν κι άλλα κάνουν μετά. Εύχομαι να τα βρουν με τους δανειστές και να μην κάνουν τη χώρα μια νέα Αργεντινή, μόνον για τη δική τους υστεροφημία». Η επόμενη ερώτηση είναι γενικής φύσεως: «Πώς βλέπεις την κατάσταση της χώρας;». «Η Ελλάδα είναι ένας τόπος λατρευτός, που λεηλατείται από τα ίδια του τα παιδιά. Σάμπως δεν γίνεται από παλιά; Ποιες δυτικές χώρες καμαρώνουν για δύο εμφυλίους; Κάποτε τους Πέρσες τους διώξαμε και μετά φαγωθήκαμε σαν άγρια ζώα μεταξύ μας, πηγαίνοντας οι περισσότεροι από τη μια μεριά στην άλλη. Αν το τραβήξουμε το σχοινί και πιάσουμε πάτο, θα συμβεί ξανά… πολύ φοβάμαι».

Η ενδεδειγμένη, κατά τη γνώμη του, οδός για να βγούμε από την κρίση είναι η αποφυγή του εθνικού διχασμού. «Μόνο με ομόνοια, σύνεση και χαμηλό το “εγώ” μπορούμε να δούμε την ελπίδα. Αν κι όταν πράγματι κάνουμε πράξη την έννοια της Δημοκρατίας. Η πολυκομματική διάσπαση δεν βοηθά. Δεν είναι καιροί να νιώθουμε καμπόσοι. Είναι γνωστό πως μας ελέγχουν άλλοι μεγάλοι και τα χέρια μας έχουν σχοινιά, άρα τα πόδια δεν κλωτσούν γερά. Η κρίση μας είναι κυρίως υπαρξιακή. Δεν τιμωρούμε, δεν διαπαιδαγωγούμε σωστά, δεν τολμούμε να παραδεχτούμε τα λάθη μας και περήφανα να τα διορθώσουμε, αλλά τα επαναλαμβάνουμε. Ηδη τόσο καιρό που βρισκόμαστε σε περίοδο πίεσης δεν αλλάξαμε τρόπο σκέψης, άρα τα βήματα μπροστά είναι μικρά και αργά. Δεν φταίνε πάντα και μόνο οι άλλοι. Τα πιο πολλά πηγάζουν από μας και καταλήγουν σε μας. Ο αβυσσαλέος καπιταλισμός έκανε πολύ λίγους πλούσιους και τους πολλούς φτωχούς. Είμαστε μεζές καλός κι αδύναμος στο στόμα τους. Δεν είναι εύκολη εποχή για ρομαντισμούς κι επαναστάσεις σαν να είμαστε παιδιά του Τσε. Αλλοι οι καιροί. Δεν σημαίνει, βέβαια, πως δεν χωρά αντίδραση. Η δράση την επιζητεί. Γιατί αλλιώς οι πολλοί θα γίνουν ακόμη πιο πολύ φτωχοί κι οι λίγοι πλούσιοι φτωχότεροι στην ψυχή».

Για το τέλος επιφυλάσσει μια ενδιαφέρουσα πολιτική και φιλοσοφική ανάλυση. «Η απληστία του χρήματος δεν έχει σύνορα. Δεν χτυπά, λοιπόν, πρώτα τη δική μας πόρτα, αλλά αυτών που έχουν πολλά. Οι Γερμανοί λάτρεψαν από τον Νίτσε “Το Δίκαιον του Ισχυρού”. Πάνω σε αυτόν τον άξονα κινούνται, όχι μόνον απέναντι σε εμάς, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, για τρίτη φορά. Κι ας έχουν τα δίκια από την πλευρά τους, όπως κι εμείς από τη δική μας. Εξάλλου, μας χρωστούν κι αυτοί πολλά – υλικά και ψυχικά του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Σε πολλούς επαγγελματικούς τομείς καρπώθηκαν για τα καλά τα οφέλη της δικής μας κρίσης. Εμείς είμαστε όμορφη χώρα και σε καλό σημείο, αλλά δεν έχουμε σοβαρή παραγωγή για να παίξουμε παιχνίδι στο γήπεδο όπου παίρνονται οι μεγάλες αποφάσεις. Σαν αναπληρωματικοί στον πάγκο, λοιπόν, ας μη λιγουρευόμαστε να πιούμε πρώτοι από την κούπα. Είμαστε γνωστά λαμόγια πλέον κι η Ευρώπη έχει τα χαλινάρια. Ενα καλό μαστίγωμα ίσως μας βγάλει από τη δική μας φούσκα. Αρκεί να μη στεγνώσει το λαρύγγι μας πολύ».