Είναι προφανές ότι τα κόμματα και οι αρχηγοί τους που μοναδική τους πλέον φιλοδοξία είναι μήπως και αποτελέσουν κυβερνητικές τσόντες για να δικαιολογήσουν την πολιτική του ύπαρξη, μόνο σε παραδοξότητες μπορεί να καταφεύγουν, για να κάνουν αισθητή την ανύπαρκτη πολιτική τους παρουσία.

Αναφέρομαι βεβαίως στο συγκυριακό Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη και στο εξαϋλούμενο ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου που έκριναν σκόπιμο να κατεβάσουν από κοινού δικό τους υποψήφιο.

Η πράξη αδικεί βεβαίως τον αξιολογότατο κ. Αλεβιζάτο, αλλά εκθέτει για πολιτική αβελτηρία τα κόμματα αυτά και τους αρχηγούς τους οι οποίοι ήθελαν προφανώς να κάνουν... αντίσταση στον Τσίπρα, ώστε να μην τους κατηγορήσουν ως παρατρεχάμενους στην περίπτωση που τους χρησιμοποιήσει για να διευρύνει την κοινοβουλευτική στήριξη της κυβέρνησης. Κάτι για το οποίο και οι δύο συγκεκριμένοι αρχηγοί τάζουν λαμπάδες στο μπόϊ τους!

Η συνέχεια έχει ενδιαφέρον. Διότι από τα δύο συγγενή αυτά κόμματα, το ένα μεν έχει φέρει τα Μνημόνια τα οποία η σημερινή κυβέρνηση προσπαθεί να καταργήσει, το δε άλλο, το νεόκοπο, είναι η εκσυγχρονιστική απόληξη η οποία θα ευχόταν να συνεχιζόταν το μνημονιακό καθεστώς, δεδομένου ότι η μήτρα καταγωγής του είναι γνωστόν ότι είναι φιλογερμανική, «και τα σκυλιά δεμένα».

Έτσι, στην περίπτωση που καταφέρει ο Τσίπρας να μεταβάλει σταδιακά και έστω κατ’ ολίγον τους όρους των δανειακών συμβάσεων, όσον αφορά στις επαχθέστατες δημοσιονομικές δεσμεύσεις του παρελθόντος, τα δύο αυτά φιλευρωπαίκά μεν κόμματα αλλά με πειθαρχία στο Βερολίνο, θα ψαχνουν την ψήφο τους. Όσον αφορά δε την σαμαρική ΝΔ, δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε το μελλοντικό ποσοστό της.