του Νίκου Σίμου

Σε κυρίαρχο παίκτη της Κεντροδεξιάς παράταξης στον οποίον όλοι προσβλέπουν για την ανασυγκρότησή της αποδεικνύεται ο Κώστας Καραμανλής, καθώς δείγμα της επιρροής του στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό αποτέλεσε η επιλογή του στενότερου συνεργάτη του για το ύπατο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Του Προκόπη Παυλόπουλου. Η συγκεκριμένη επιλογή έχει τον ιδιαίτερο συμβολισμό της και επιδέχεται πολλών ερμηνειών για τις πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν:

Πρώτον διότι ένας ηγετης της Αριστεράς αποδέχεται ως τον καταλληλότερο για τη θέση αυτή ένα πρόσωπο από διαφορετικό ιδεολογικό χώρο και δεύτερον διότι, ανξαρτήτως αν για την υποψηφιότητα του Προέδρου τον τελευταίο λόγο ήταν φυσικό να τον έχει ο πρωθυπουργός, εν τούτοις αποδεικνύεται ότι συγκατένευσε στην πρόταση Καραμανλή, εκδηλώνοντας έτσι τον σεβασμό και, κυρίως την πολιτική εκτίμηση που τρέφει στο πρόσωπο του ηγέτη της Κεντροδεξιάς. Επιπλέον ο σεβασμός στην άποψη του κ. Καραμανλή επιβεβαιώνει ότι υπήρχε ένας διαχρονικός δίαυλος επικοινωνίας, άμεσος ή έμμεσος, μεταξύ Τσίπρα και του πρώην πρωθυπουργού. Ενώ οι πολύ καλές σχέσεις, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών διαφορών δημοσιοποιήθηκαν σε ανύποπτο χρόνο, με την παρουσία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην εκδήλωση του Ιδρύματος Καραμανλή για τον ιδρυτή της ΝΔ, με ιδιαίτερα επαινετικούς λόγους του Αλέξη Τσίπρα για τη συμβολή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη θεμελίωση της μεταδικτατορικής Δημοκρατίας στη χώρα μας.

Ενδιαφέρον έχει και η πληροφορία ότι ανεξαρτήτως του ρόλου που έπαιξε ο Καραμανλής στην επιλογή Παυλόπουλου και στην παράκαμψη της υποψηφιότητας Αβραμόπουλου, την συγκεκριμένη υποψηφιότητα υπονόμευσαν στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, από πλευράς ΝΔ οι «Ντορικοί».
Η συγκεκριμένη επιλογή δημιουργεί διαφορετικές συνθήκες μεσομακροπρόθεσμα στο πολιτικό σκηνικό. Πολλοί θεωρούν ότι ο Καραμανλής είχε τη δική του μεσολαβητική παρέμβαση, γνωστού όντος ότι έχει ιδιαιτέρως καλες σχέσεις, με αμοιβαία εκτίμηση, από παλιά, με τον σημερινό πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλώντ Γιουνκέρ. Επομένως η «ντριμπλα» με τον Παυλόπουλο που έχει ως συνέπεια την παραμονή στη θέση του, του Δημήτρη Αβραμόπουλου, μπορεί να αξιολογηθεί και ως ικανοποίηση του Γιουνκέρ που δεν ήθελε αλλαγή Επιτρόπου, από τον Αλέξη Τσίπρα. Με την κίνηση αυτή επιδιώκεται να μη δημιουργηθεί ένα ακόμη πρόβλημα στην διαπραγματευόμενη ελληνική πλευράς, που σε αντίθετη περίπτωση θα είχε απέναντί της χολωμένο τον Γιουνκερ.

Από την άλλη πλευρά, με ιδιαιτέρως ρευστό το σκηνικό στην ΝΔ και αδιευκρίνιστη ακόμη τη χρονική συγκυρία για την ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς, η περίπτωση Αβραμόπουλου, ο οποίος δεν παροπλίζεται πολιτικά, συνιστά, φαινομενικώς τουλάχιστον μία εν δυνάμει νέα υποψηφιότητα για πρωταγωνιστικό ρόλο στα νεοδημοκρατικά πράγματα, την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίσει ως μία νέα απειλή ο Αντώνης Σαμαράς. Επαναλαμβάνουμε, φαινομενικώς, για τον απλούστατο λόγο ότι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν φαίνεται διατεθειμένος αν και αντιπρόεδρος του κόμματος να εμπλακεί στα νεοδημοκρατικά, τη στιγμή μάλιστα που το κόμμα βρίσκεται σε παρακμιακή πορεία και είναι αβέβαιη γι’ αυτόν η αναστήλωσή του.