του Νίκου Σίμου

Για πρώτη φορά ένα κόμμα της Αριστεράς κλήθηκε να κυβερνήσει την χώρα. Κι αυτό το επέτυχε μία δεξιά κυβέρνηση! Διότι η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά μόνο κεντροδεξιό κόμμα δεν είναι εδώ και καιρό. Συνήθως η επομένη ημέρα των κομμάτων, μετά από εκλογές τα βρίσκει στην αφετηρία διεργασιών, ειδικώς μάλιστα αν τα κόμματα αυτά είναι οι μεγάλοι ηττημένοι μιας εκλογικής μάχης. Πολύ περισσότερο αν μία ήττα σημαίνει και την απώλεια της εξουσίας.

Αυτήν την πραγματικότητα έδειξε να μην την αντιλαμβάνεται ο Αντώνης Σαμαράς, όπως προέκυψε από όσα είπε στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος, αλλά και από όσα υποστήριξαν οι «σαμαροφύλακες».

Ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να προσποιείται ότι δεν αντιλαμβάνεται τι θέλουν τα περισσότερα στελέχη και η βάση αλλά θα πρέπει να δικαιολογήσει σε όλους και, κυρίως στους οπαδούς που έχουν απομείνει σε αυτό το κόμμα, όχι μόνο την ήττα αλλά να δώσει πειστική απάντηση και σε δύο άλλα εύλογα ερωτήματα:
Πρώτον ποιες είναι οι αιτίες που ο ΣΥΡΙΖΑ, από 315.000 ψήφους το 2009 βρέθηκε να έχει 1.500.000 μερικά χρόνια μετά, με ταυτόχρονη απώλεια ψηφοφόρων από την Νέα Δημοκρατία που κατέληξε στην ήττα.

Δεύτερον ποιος φταίει –το ερώτημα είναι ρητορικό, διότι δεν μπορεί να φταίει άλλος από αυτόν που ασκούσε πολιτική και το επιτελείο του- που η αποσυσπείρωση της ΝΔ γέννησε δύο άλλα κόμματα, τους ΑΝΕΛ και τον ΛΑΟΣ, ενίσχυσε σημαντικά την Χρυσή Αυγή και δημιούργησε ένα άλλο «κόμμα», από αυτούς που είτε δεν πήγαν να ψηφίσουν είτε έριξαν λευκό, στις πρόσφατες εκλογές. Και οι δύο περιπτώσεις τροφοδοτήθηκαν από παλαιότερους ψηφοφόρους της ΝΔ.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι πως θα επαναπατρισθούν όσοι εγκατέλειψαν την ΝΔ, πως η παράταξη θα επανασυσπειρωθεί και ποιος είναι αυτός που μπορεί να αποτελέσει την συγκολλητική ουσία, με ποιοτικά χαρακτηριστικά τέτοια, που θα αναδείξουν και πάλι την τρωθείσα παράταξη. Ο κ. Σαμαράς πάντως δεν είναι το πρόσωπο αυτό...