Μεγάλη κουβέντα άνοιξε πρόσφατα,και όχι μόνο στην Ελλάδα, γύρω από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται το Βερολίνο στους εταίρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης .

Η γερμανική ηγεσία με την αλαζονεία της και την περιφρόνηση των Κοινοτικών θεσμών τους οποίους θεωρεί απόλυτα φυσικό να «καπελώνει» εν ψυχρώ, οδήγησε Ελληνες και ξένους παρατηρητές έως και σε ψυχαναλυτικού τύπου προσεγγίσεις τα «γερμανικής περίπτωσης». Πολλά ειπώθηκαν σχετικώς και πολλά μπορεί να αναφέρει κανείς για τον ψυχοδομικό τύπο «των Γερμανών» ,παρ ότι τέτοιες γενικεύσεις δεν οδηγούν ποτέ σε ασφαλή συμπεράσματα.

Όμως, δεν μπορεί και να μην λαμβάνεται υπ’ όψη των παρατηρητών της συμπεριφοράς του Βερολίνου ,της κας Μέρκελ, του κ.Σόιμπλε και μερίδας του γερμανικού Τύπου το ότι η στάση τους σήμερα στην Ευρώπη, έχει χαρακτηριστικά που θυμίζουν και άλλες ιστορικές περιόδους γερμανικής αλαζονείας. Και από τη στάση τους αυτή εντοπίζονται ομοιότητες ,που προδίδουν κάποια πάγια στοιχεία μίας γενικότερης πολιτικής και οικονομικής φιλοσοφίας των γερμανικών ελίτ. Αλλωστε, τα αρνητικά στοιχεία της γερμανικής νοοτροπίας, που σήμερα συζητείται , έχουν ήδη από το 19ο αιώνα εντοπιστεί και υπογραμμιστεί και από φιλοσοφικές κορυφές της Δύσης, από δύο μεγάλους Γερμανούς όπως ο Νίτσε και ο Σοπενχάουερ:

Ο Φρειδερίκος Νίτσε ανέφερε ότι στην οικονομική ηθική των Γερμανών η οφειλή είναι ταυτόσημη με την ενοχή και άρα πρέπει να τιμωρείται(και αυτό δεν το διαψεύδουν βέβαια σήμερα η κα Μερκλ και ο κ.Σόιμπλε -το αντίθετο μάλιστα το επiβεβαιώνουν απόλυτα).

Ο Αρθούρος Σοπενχάουερ ,αποδοκίμαζε και χλεύαζε τον τρόπο σκέψης και γραφής των Γερμανών («…είναι ηλίθιοι και ανιαροί σαν νυχτερινοί σκούφοι» έγραφε ) και έφτασε να δηλώσει σε προχωρημένη ηλικία : «Στη σκέψη, ότι μια μέρα θα πεθάνω, κάνω αυτή την εξομολόγηση : περιφρονώ το γερμανικό έθνος εξαιτίας της απέραντης ηλιθιότητας του, και κοκκινίζω εξαιτίας του γεγονότος πως του ανήκω

(από Arthur Scoepenhauer «Τα Πάθη τουΚόσμου», μεταφρ.Η.Π.Νικολολυδη-εκδόσεις PRINTA)

Ο Αρθρούρος ήταν συχνά υπερβολικός και «ξινός» στις κρίσεις του, ως γνωστόν .Και φυσικά η Γερμανία γέννησε, και γεννά ,πνευματικούς ανθρώπους σπουδαίους, προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών με οικουμενική εμβέλεια. Γέννησε ακόμη και πολιτικούς εξαιρετικά ευφυέστερους από ό,τι είναι σήμερα, τα μέλη της στενών πνευματικών οριζόντων, της ατάλαντης πολιτική παρέας της κας Μέρκελ , του κ. Σόιμπλε και των οικονομικών καθοδηγητών τους .Ομως, αυτοί και μόνον αυτοί οι ανιστόρητοι τύποι ευθύνονται σήμερα για το ότι επανέρχεται κανείς στα περί «ηλιθιότητας» ακραία λόγια του Σοπενχάουερ. Αυτοί και μόνον αυτοί οι ίδιοι ευθύνονται για τα αντι-γερμανικά αισθήματα που αναπτύσσονται σε ουκ ολίγες ευρωπαϊκές χώρες ,και αναπόφευκτα στην Ελλάδα. Και είναι η δική τους χονδροειδής αντίληψη περί γερμανικής «ισχύος» στην Ευρώπη αυτή που φέρνει σήμερα στη μνήμη πολλών Ευρωπαίων τα όσα φοβερά προκάλεσαν δύο φορές στον 20ο αιώνα στην Γηραιά Ηπειρο οι διψασμένες για πανευρωπαϊκή εξουσία ηγεσίες τους. Και, άραγε, πόσο εκείνες οι στρατηγικές επιλογές του Κάιζερ Γουλιέλμου και του Χίτλερ απείχαν από την «ηλιθιότητα»;