Πάει καιρός που η Ελλάδα στενάζει ,πιασμένη στα δεσμά μιας κρίσης που δεν αφήνει την κοινωνία της να ανασάνει. Τα «Μνημόνια» θέρισαν οριζοντίως τις πιο αδύναμες τάξεις και μαζί και τα μικρομεσαία και μεσαία αστικά στρώματα. Η χώρα πλημμύρισε νεόπτωχους και πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, τα ταμεία του κράτους άδειασαν, η νεολαία απελπίστηκε, η βία απλώθηκε και γέννησε νεοναζί και νέες μορφές εγκληματικότητας. Τα οικονομικά προγράμματα «σωτηρίας» ανέτρεψαν κυβερνήσεις και τραυμάτισαν βαριά τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης. Σ όλο αυτό ατό το διάστημα των μεγάλων καταστροφών, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου καλλιέργησαν με ενθουσιασμό έναν χαμηλής ποιότητας, επιθετικό διχαστικό λόγο. Αρνήθηκαν ΟΛΕΣ να αντιμετωπίσουν την εθνική κρίση με διάθεσης στοιχειώδους κατανόησης και παραδοχής των πραγματικών αιτίων της καταστροφής. Το αρνήθηκαν, γιατί φοβήθηκαν, ότι από μια τέτοια προσέγγιση θα αναδεικνύονταν και οι δικές τους μεγάλες πολιτικές ευθύνες και κάποια τεράστια σφάλματα τους.

Σήμερα με δραματική την κατάσταση της εθνικής οικονομίας και με μία νέα κυβέρνηση , που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογές, και σε ώρες σκληρής μάχης με τους δανειστές, το κακό συνεχίζεται. Δίνουν και παίρνουν οι κραυγές των φανατικών κάθε χρώματος. Αραγε ,έχουν την εντύπωση οι πυγμάχοι της πολιτική σκηνής, ότι είναι δυνατόν να αποτραπεί το χειρότερο για την Ελλάδα, όταν έτσι συμπεριφέρονται; Αν αυτή είναι η εντύπωση τους, τότε…μαύρο φίδι που τους (και μας)έφαγε….