Σε μία παλαιότερη συνέντευξή του ο κ. Πανούσης που είναι σήμερα αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη είχε πεί, προφανώς με την ιδιότητα του καθηγητή, ότι «το μεγάλο πρόβλημα της μεταπολίτευσης είναι ότι ο κόσμος πίστεψε ότι υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνία χωρίς κανόνες και χωρίς όρια. Αυτό είναι λάθος».

Δεν γνωρίζουμε αν ο υπουργός εξακολουθεί να έχει την ίδια άποψη μετά τις καταλήψεις των αντεξιουσιαστών και κυρίως την ανενόχλητη εισβολή τους στο προαύλιο της Βουλής, που θεωρείται και ο ναός της Δημοκρατίας, την οποία πολλοί έχουν παρεξηγήσει, όπως έχει διαπιστώσει ως διακεκριμένος καθηγητής ο κ. Πανούσης. Αυτό που η κοινωνία βλέπει είναι ότι: (α) η ίδια η κυβέρνηση δίνει το δικαιολογημένο δικαίωμα στην αντιπολίτευση να υποστηρίζει, ευλόγως, ότι δεν υπάρχει κράτος (β) ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ξεχωρίσει, σκοπίμως και σε μία έκρηξη ακραίου λαϊκισμού, ποιοι δικαιούνται να διαμαρτύρονται και αν αυτοί που κάνουν τις καταλήψεις για λόγους διαμαρτυρίας είναι οι ίδιοι που, με κουκούλες, ή άνευ αυτών, ευθύνονται για γνωστές εκδηλώσεις βίας και βανδαλισμών. (γ) ότι η κυβέρνηση με συγκεκριμένες πράξεις της νοθεύει την έννοια της Δημοκρατίας, για την οποία ο αρμόδιος υπουργός της έχει πει ότι αυτή έχει κανόνες και όρια.

Το παρελθόν δεν μπορεί κανείς να το βελτιώσει. Μπορεί όμως να μην το επιβεβαιώνει με τις σημερινές πράξεις του, ειδικώς αν αυτό το παρελθόν είναι αμφίσημο, ως προς το που αρχίζει και που τελειώνει η έννομη τάξη, ποια είναι τα όρια της ελευθερίας και αν η ελαστικότητα, με διάφορες δικαιολογίες σε πράξεις βίας του παρελθόντος, εναμονίζεται με την στοιχειώδη ασφάλεια που πρέπει να αισθάνονται οι πολίτες και που πρέπει να τους την παρέχει το κράτος, το οποίο οι πολίτες το πληρώνουν για την υπηρεσία αυτή.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνεται με την πάροδο του χρόνου ότι δεν ξέρουν ακόμη αν κυβερνούν, αν είναι στην αντιπολίτευση ή αν μπορούν ακόμη να παίζουν με τις ιδεοληψίες αδαπάνως. Τα (μεγάλα) παιδία παίζει, δηλαδή. Και το παιγνίδι αυτό δεν τους επιτρέπει να αντιληφθούν ότι εύκολα η ίδια η κοινωνία που τους ανύψωσε, μπορεί να τους «επιστρέψει» στα ποσοστά από τα οποία ξεκίνησαν..