του Νίκου Σίμου

Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι όταν ένα κόμμα έρχεται στην εξουσία –ειδικώς στην Ελλάδα- φροντίζει συνήθως να λειτουργεί περίπου ως κλειστό κλαμπ. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι εμπιστεύεται μόνο τους «δικούς» του, ανεξαρτήτως αν αυτοί έχουν αξία ή διαθέτουν τα αναγκαία προσόντα. Μέχρις ενός σημείου το πρόβλημα που αφορά ποιον εμπιστεύεσαι και ποιον όχι, έχει την λογική του. Και υπό την έννοια αυτή μπορούν να θεωρηθούν και δικαιολογημένες ορισμένες κυβερνητικές επιλογές. Αρκεί αυτές να μην συνιστούν υπερβολή.

Ο πρόλογος αυτός γίνεται για άλλο λόγο. Για να επισημάνει –βάσει της εμπειρίας του παρελθόντος- ότι αν τις κινήσεις που έχει κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στους λίγους μήνες που βρίσκεται στην εξουσία, τα έκανε μία συντηρητική κυβέρνηση –αν θέλετε μία κυβέρνηση της δεξιάς- δεν θα στεκόταν ούτε λεπτό χωρίς να «πυροβολείται» και να μη ζητείται η αποπομπή της.

Για να γίνει κατανοητή η σχετική παρατήρηση θα αναφερθούμε γενικώς και όχι ειδικώς, λ.χ. στον τρόπο με τον οποίο στελεχώνει κυβέρνηση και κρατική μηχανή ο ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει την αφορμή ακόμη και σε καλοπροαίρετους να μιλούν για φαινόμενα νεποτισμού. Και επαναλαμβάνουμε όσα ειπώθηκαν προλογικώς. Είναι θεμιτό να επιλέγει μία κυβέρνηση αυτούς που εμπιστεύεται. Αρκεί να μη δίνει αφορμές για να κατηγορείται ότι λειτουργεί, όπως προαναφέρθηκε ως κλειστό κλαμπ. Αν επίσης μία δεξιά κυβέρνηση είχε υπουργό με ενέργειες ασυμβίβαστες προς το αξίωμά του, θα απαιτούσε η Αριστερά την αποπομπή όχι μόνο του υπουργού αλλά και της ίδιας της κυβέρνησης ως ηθικώς κατακριτέας, διεφθαρμένης και διαπλεκόμενης.

Μία απλοϊκή επιχειρηματολογία για την δικαιολόγηση όλων αυτών θα μπορούσε να είναι π.χ. το ότι «όλοι ίδιοι είναι» ή ότι «Ελληνάρες εκλέξαμε και όχι Ελβετούς». Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Αλλά, στην μεταπολεμική ιστορία αυτού του τόπου, με την συμπλεγματική Δεξιά και την πολλών ντεσιμπέλ μονίμως μειοψηφική Αριστερά. Διότι είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι έχει αυξηθεί το ποσοστό της Αριστεράς επειδή η έντονη λαϊκή αντίδραση στην πολιτική Σαμαρά και Βενιζέλου και η συσσωρευμένη αγανάκτηση για παλαιότερες πολιτικές που και αυτή μέτρησε σε βάρος του συγκεκριμένου διδύμου, ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα λόγια του Αριστερού βερμπαλισμού θα πιάνουν τόπο όσο οι εκπρόσωποι της δεξιάς και κεντροδεξιάς θα θεωρούν, από σύμπλεγμα ή αδικαιολόγητες ενοχές, ότι υστερούν σε προοδευτικές αντιλήψεις, αφήνοντας το σχετικό μονοπώλιο στην Αριστερά. Σε τελευταία ανάλυση, αν στην δεξιά οι Αριστεροί κολλούν την ρετσινιά της ιστορικής συμπάθειας προς φαιά δικτατορικά καθεστώτα και η Αριστερά έχει ξεδιψάσει με τα ..νάματα του σταλινικού φασισμού.

Όσον αφορά τα πεπραγμένα της «για πρώτη φορά Αριστερά» και για να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα, αυτή ενσωματώνει τις κομμουνιστικές αγκυλώσεις από τον αρχικό χώρο που «ανατράφηκε» αλλά και την χαλαρότητα και συνειδησιακή ελαστικότητα της πασοκοκρατίας, στελέχη της οποίας έχουν παρεισφρύσει στον εν λόγω χώρο. Το μίγμα αυτό αρκεί για να δικαιολογήσει αρκετές ενέργειες. Στο χέρι του Αλέξη Τσίπρα είναι να μη κατηγορηθεί και ο ίδιος, στα πρώτα μάλιστα βήματα εξουσίας που κάνει, ότι «όλοι ίδιοι είναι». Ή και χειρότεροι...