Ένα διάγγελμα που δεν διορθώθηκε από δυο, εξίσου φορτισμένα, τα οποία ακολούθησαν. Ένα λάθος, μια αστοχία υλικού, σε προσωπικό, πολιτικό και στρατηγικό επίπεδο.

Από τα ξημερώματα του προηγούμενου Σαββάτου, η μεγάλη ρήξη που έχει σημειωθεί, και εξαιρετικά δύσκολα θα “μαζευτεί”, αφορά στη σχέση του Αλέξη Τσίπρα με την ελληνική κοινωνία.

Με εκείνους που τον ψήφισαν, με εκείνους που τον πίστεψαν, με εκείνους που τον ανέχτηκαν.

Ο Πρωθυπουργός, με το πρώτο διάγγελμα περί δημοψηφίσματος, έγινε από Ανδρέας (όπως πάλευε επί χρόνια να καταγραφεί)… Γιώργος Παπανδρέου. Και με τα δυο που ακολούθησαν, δραματικά και συννεφιασμένα, απέδειξε ότι, παρόλο που επεδίωκε να κινηθεί και να εδραιωθεί στον χώρο της Κεντροαριστεράς, δεν έχει διαβάσει, ούτε… έχει ακούσει για τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

“Όταν τα πράγματα αλλάζουν, αλλάζει η στάση μας απέναντι στα πράγματα”, έλεγε ο μεγάλος και εμβληματικός Κρητικός πολιτικός, που έμεινε στην Ιστορία ως Εθνάρχης. Και ο Λένιν βέβαια, είχε κουραστεί να υπογραμμίζει τη σημασία του να καταλαβαίνει κάποιος το λάθος του, και να το διορθώνει. Αν μάλιστα δεν το επαναλαμβάνει στο μέλλον, ακόμη καλύτερα.

Στην περίπτωση του “αδιάβαστου” περί της παραπάνω ιστορικής παρακαταθήκης Πρωθυπουργού, το λάθος έγινε πλέον μοιραίο προσωπικό αποτύπωμα. Μόνο “ανάσα αξιοπρέπειας” δεν προσφέρουν οι ντροπιαστικές εικόνες που βλέπουμε και κυρίως ζούμε τις τελευταίες μέρες. Και φέρουν την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα, όχι μόνο πολιτικά-σημειολογικά, αλλά και… τυπικά (με τα σχετικά ΦΕΚ).

Το πολιτικό παιδί του Αλέκου Αλαβάνου υπέγραψε την επιβολή capital controls στα όνειρα και το μέλλον των Ελλήνων. Μια στιγμή στην… αιωνιότητα, ένα tipping point που αδειάζει την κλεψύδρα της ανοχής, και επομένως του πολιτικού χρόνου που έχει στη διάθεσή του ο Αλέξης Τσίπρας.

Μια πολιτική αποδόμηση που ήρθε… σαν αστραπή (για να μην ξεχνάμε και την εμβληματική παρέμβαση του Κώστα Καραμανλή).