Είναι αξιοθρήνητα  εντυπωσιακό το ότι εδώ και μια πενταετία η Ελλάδα  ζει δραματικές οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις με πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της σε εσωτερικό «εμφύλιο». Αναβίωσαν μάλιστα τελευταίως  συμπεριφορές και ιδεοληψίες που παραπέμπουν  στην Ελλάδα του τρομερού διχασμού, ο οποίος προκάλεσε το αιματοκύλισμα του Εμφυλίου.

Ακούστηκαν πάλι από πολιτικούς αντιπάλους και σχολιαστές χαρακτηρισμοί με ιστορική καταγωγή τις τραγικές για τη χώρα δεκαετίες ’40 και ’50  του περασμένου αιώνα. Εμφανίστηκε πάλι στο προσκήνιο το σκοτεινό ματωμένο πρόσωπο εκείνων των χρόνων. Εμφανίστηκαν πολιτικοί και πολίτες πρόθυμοι για κάποιες αντιπαραθέσεις, που για δεκαετίες είχαν αποκλεισθεί από τη δημόσια ζωή. Κάποιοι εξ’ αριστερών ιδεοληπτικοί τύποι θυμήθηκαν ιδέες και συμπεριφορές βγαλμένες από αποθήκες υλικού  προερχόμενου από παλιές ιστορικές κατεδαφίσεις. Κάποιοι εκ δεξιών ανέμισαν λάβαρα υπεράσπισης της χώρας από φαινόμενα μετενσάρκωσης της Εαμικής αριστεράς.

Και στο ναι-όχι του (ατυχέστατου) δημοψηφίσματος το διχαστικό κλίμα, ήταν έντονο ακόμη και μέσα σε οικογένειες  φιλήσυχων κατ τα  άλλα  πολιτών. Για άλλη μα φορά σε μια κρίσιμη περίοδο εθνικών εξελίξεων, οι πολιτικές ηγεσίες το μόνο που κατάφεραν είναι να μεταφέρουν στην κοινωνία τη δική τους ανεπάρκεια, τη δική τους πνευματική μιζέρια. Σοβαρά επιχειρήματα και τοποθετήσεις δημοσίως είχαμε μόνο από ανεξάρτητες προσωπικότητες και από δημοσιογραφικά γραπτά.

Τώρα ξεκινά μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδος  γα την κοινωνία μας. Εστω και με δραματική  καθυστέρηση πρέπει σήμερα να προχωρήσουν σε ανασυγκρότηση τους ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα. Οι νεώτερες δυνάμεις να αποκτήσουν σοβαρότητα και να αφήσουν κατά μέρος τα μιντιακά λάιφ-στάιλ. Και τα υπολείμματα του παλαιού πολιτικού κόσμου να κάνουν στην άκρη, προκειμένου  να αφήσουν χώρο για νέους πολιτικούς με αντίληψη του σύγχρονου κόσμου, με μόρφωση και πολιτικό ήθος. Μήπως και πάρει τέλος η κατηφόρα μας…