Του Μάνου Οικονομίδη, Twitter@EmOikonomidis

Είμαστε ένας διαφορετικός λαός. Περίεργος. Με τη διαφορετικότητά μας. Ενίοτε φτάνουμε στα ακραία όρια της λογικής, θέλοντας να επιβάλλουμε στους άλλους τη διαφορετικότητα αυτή, σε γενικές γραμμές ωστόσο… το παλεύουμε να είμαστε συμβιωτικοί με εκείνους που “συνταξιδεύουμε”.

Το πλέον πρόσφατο και αγωνιώδες επεισόδιο του “εθνικού δράματος”, στο οποίο μπήκε μια ευδιάκριτη τελεία με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης να δεχθούν το αίτημα να μας δανείσουν για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομη οντότητα, θα μπορούσε να λειτουργήσει λυτρωτικά για το μέλλον μας. Φτάνει φυσικά να το “διαβάσουμε” με θάρρος και ειλικρίνεια.

Η Ελλάδα της επόμενης μέρας, χρειάζεται ένα αύριο με λιγότερους “μύθους”. Ξέρετε, από εκείνους που ο καθένας κατασκευάζει έτσι ώστε να ταιριάζουν στα δικά του “θέλω”. Και τους υπερασπίζεται με πάθος, ακόμη και όταν η κοινή λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Η δραματική διαδρομή, κυρίως ψυχολογίας, από τον αντιμνημονιακό αγώνα στην αγωνιώδη επιδίωξη “του πιο σκληρού Μνημονίου” που γνώρισε αυτή η χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια, θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να έχει “παιδαγωγική” διάσταση. Πάθαμε, αλλά… ας μάθουμε τουλάχιστον.

Αν συνολικά προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, και αγκαλιάσουμε τον ρεαλισμό, προφανώς με σταθερά βήματα προόδου και εξέλιξης, ενδεχομένως οι “εθνικές αφηγήσεις” να αποκτήσουν βιωσιμότητα. 

Να μια καλή επένδυση που μπορούμε να κάνουμε. Και μάλιστα, με ανύπαρκτο ρίσκο.