Του Μάνου Οικονομίδη, Twitter@EmOikonomidis

Δημοκρατία ετών 41… Και συνεχίζουμε. Η επέτειος του Καραμανλή, γιατί επί της ουσίας εκείνος ήταν ο πρωταγωνιστής χωρίς τον οποίο δεν θα είχε πιθανότατα επιτευχθεί η αναίμακτη αλλαγή πολιτεύματος στην Ελλάδα, την επαύριο της εθνικής τραγωδίας της Κύπρου, και στον επίλογο μιας επταετούς περιόδου-ντροπής, στάθηκε και φέτος αφορμή για περίσσευμα αφιερωμάτων, φωτογραφιών… δακρύων.

Πόσο ειρωνικό. Ο πολιτικός που έγινε εθνικός ηγέτης και αποχώρησε από τον δημόσιο βίο με προχωρημένη και καθολική αναγνώριση της άνευ ισοδύναμων προσφοράς του στον τόπο, ήταν εκείνος ο οποίος διέγνωσε πρώτος και μίλησε για μια ανατροφοδοτούμενη εθνική παθογένεια: Εκείνη… την πέτρα στους Δελφούς, που μας είχε προτρέψει να πετάξουμε στη θάλασσα, όχι φυσικά επειδή δεν αναγνώριζε ή δεν σεβόταν το εκκωφαντικό εθνικό παρελθόν και την ιστορική κληρονομιά της Ελλάδας. Αλλά επειδή ήθελε να μας δείξει ότι, πρέπει να αρχίσουμε να χτίζουμε τους δικούς μας “Παρθενώνες”, αντί να στεκόμαστε αμίλητοι και σαγηνευμένοι μπροστά σε αυτούς που έγιναν… χωρίς εμάς.

Η φετινή επέτειος Αποκατάστασης της Δημοκρατίας προσφέρει ακόμη μια, την… τελευταία, που θα έλεγε και ο Δόκτωρ (κατά τον… καταγραφέα συνομιλιών πρώην ΥΠΟΙΚ) Σόιμπλε, ευκαιρία, να ξαναδιαβάσουμε το παρόν, με όρους μέλλοντος, και αφού πρώτα τοποθετήσουμε το παρελθόν στις σωστές διαστάσεις του. Στο χθες. Όχι… στο ράφι, ούτε σε επίπεδο μακρινής ανάμνησης. Αλλά ως διαρκές ερέθισμα για μια εθνική επανεκκίνηση, που προφανώς άργησε πολύ. Άργησε πάρα πολύ.

Ο Εθνάρχης, θα έμπαινε σήμερα στον πειρασμό να αναρωτηθεί κατά πόσο… άξιζε τον κόπο η χωρίς όρους διάθεση του προσωπικού πολιτικού κεφαλαίου του, ως αναχώματος στον λαϊκισμό, τις παθογένειες και την ιστορικά ανίκητη μιζέρια που μας χαρακτηρίζουν ως κοινωνία, και μας αυτοπροσδιορίζουν ως έθνος. Δεν υπάρχει βεβαίως καμία αμφιβολία ότι θα το ξαναέκανε. Έτσι συμβαίνει με όσους έχουν προχωρημένη αίσθηση του καθήκοντος, της ευθύνης και του μέτρου. 

Με… εμάς τι γίνεται, είναι το θέμα. Γιατί η Δημοκρατία μας έγινε πλέον ίση με… δυο 20άρες (και κάτι), αλλά εξακολουθούμε να παραμένουμε παιδιά. Όχι με την αγνότητα συναισθημάτων και το καθαρό μυαλό. Αλλά με την… εχθρότητα προς την ωρίμανση. Απ’ την άλλη βέβαια, μια κοινωνία ωριμάζει συνήθως βιαίως. Άγαρμπα. Μέσα από τις δυσκολίες τις οποίες καλείται να διαχειριστεί και να ξεπεράσει. Όχι ξαπλωμένη σε ροζ συννεφάκι. Ούτε αποθεώνοντας τη… μοναδικότητά της.

Εμείς, τα κάνουμε και τα δυο. Και σε συννεφάκι εξακολουθούμε να σεργιανίζουμε, και μοναδικοί θεωρούμε ότι είμαστε. Δεν είμαστε. Και οι υπόλοιποι λαοί, γύρω ή περισσότερο μακριά μας, διατηρούν το δικαίωμα στη δική τους μοναδικότητα. Δεν είναι εχθροί. Είναι συγκάτοικοι στην… τρέλα της ζώσας παγκοσμιοποίησης. 

Εθνική επανεκκίνηση λοιπόν. Ένα rebranding της Ελλάδας της κρίσης. Ώστε να ζήσουμε στο όχι μακρινό μέλλον την Ελλάδα μετά την κρίση. Και να περιορίσουμε τις πιθανότητες να ξαναδούμε την Ελλάδα σε κρίση.

Όχι άλλα δάκρυα για τις επετείους. Με μέτρο ο θαυμασμός για όσα έγιναν στο εθνικό χθες. Ας αρχίσουμε να χτίζουμε το δικό μας παρόν. Για να διεκδικήσουμε με πάθος και αποφασιστικότητα, το δικαίωμά μας να κοντοσταθεί κάποτε το μέλλον (και) μπροστά στο παρόν που εμείς θα δημιουργήσουμε.